چاى ختائى

[pejuhesh237]

.

[pejuhesh237]

.از نظر تركيبات شيميايى، كيفيت مخصوص چاى به عنوان يك نوشيدنى دلپذير، مربوط به وجود كافئين   يا تئين، چند پولى‌فنول

و اسانس در آن است. در برگهاى آن كاروتن، رايبوفلاوين، نيكوتى‌نيك اسيد   و پانتوتنيك اسيد ، اسكوربيك اسيد، ماليك اسيد، اكساليك اسيد،

كمپفرول   ، كوئرستين، تئوفيلين و تئوبرومين   ، كزانتين ، هايپوكزانتين   ، آدنين، صمغ، دكسترين   ، اينوزيتول ، تانن،

شيكيميك اسيد و فلوئورايد   وجود دارد.

چاي نواحي مختلف، بطور متوسط داراي موادي به مقادير متغيير زير است

آب : 5ر8 تا75ر1 درصد

خاکستر حاصله از گياه: 8ر4 تا 06ر7 درصد

مواد ازته: 25ر23 تا 40ر27 درصد

مواد چرب: 28ر0 تا 58ر0 درصد

تانن: 15ر5 تا 65ر15 درصد

کافئين: 10ر1 تا 60ر3 درصد

اسانس: 68ر0 درصد

در چاي وجود اسيد اکساليک به مقدار 33ر1 ميليگرم تا 75ر3 ميليگرم در هزار نيز ذکر شده است.

املاح معدني موجود در چاي بيشتر از فسفاتها و اکسالاتهاي پتاسيم ،کلسيم،منيزيوم و منگنز است

برگهاى تازۀ بهارۀ چاى در حدود  ٠١۴ / ٠  درصد و برگهاى تازۀ تابستانۀ چاى در حدود  ٠٠٧ / ٠  درصد اسانس دارد.

وجود كزانتين و تئوفيلين و آدنين در برگ چاى موجب آن مى‌شود كه در صورت اسراف در خوردن چاى عوارضى به نام تئيسم  ايجاد شود.

دم‌كردۀ چاى منبع غنى از فلوئورايد است.

كى‌گل معتقد است كه تانن چاى را بايد به نام پولى‌فنول ناميد. کتاب معارف گیاهی میر حیدر جلد2 ص 298-299