جوز ماثل

[pejuhesh237]

.برگ تاتوره در مصارف داخلی به صورت گرد( هر گرم ان در حدود 3 میلیگرم از مجموع الکالوئیدها دارد)


به مقدار05 % تا 30% گرم برای اشخاص بالغ مصرف می شود.

حداکثر مصرف ان در اشخاص بالغ 25% گرم در یک دفعه و یک گرم در 24 ساعت است.

در بیماری پارکینسون به صورت حبه های محتوی 10% گرم به تعداد 3تا 6 روز و به مدت 3 روز متوالی می توان مصرف کرد

مشروط بر انکه در هنگام مصرف دارو تحمل بیمار در نظر گرفته شود.

عصار الکلی ان به مقدار 02% تا 10% گرم و تنطور حاصل از برگهای تاتوره که هر 53 قطره ان یک گرم وزن دارد

به مقدار 5 تا 30 قطره در روز مصرف می شود.

در استعمال خارج سیکارت برگ خشک شده تاتوره به مقدار 1 تا 1/5 گرم در روز به حالت معمولی یا مخلوط در توتون برای مبتلایان به اسم بکار می رود.

برا ی این منظور میتوان از برگ داتورا ژوسیکام و بلادون به مقدار 5 گرم از هر یک انتخاب نمود مخلوط انها را با 3 گرم نیترات پتاسیم در یک نعلبکی بریزند

و بسوزانند و بخارات متصاعد شده را استشمام کنند. داتورا در فرمول بم ترانکی وارد می گردد.

بم ترانکی:

فرمول بم ترانکی:

فرمول بم ترانکی به طوری که نخستین ان در فارما کوپه ها ی قدیم منعکس است تغییرات مختلف تا زمان حال پیدا نموده است.

در اینجا فرمول مندرج در کد کس 1937 و طرز تهیه ان به اختصار شرح داده می شود:

برگ خشک بلادون 50

ژوسیکام 50

تاجریزی سیاه 50

خشخاش 50

داتور 50

اسانس لاواند 1

نعناع 1

رومارن 1

اویشن 1

الکل 90 درجه 200

روغن خشخاش 5000

نیمکوب برگ خشک گیاهان مذکور را بن ماری جای داده الکل وارد مینمایند و مدت 24 ساعت به حال میگذارند.

سپس روغن خشخاش افزوده ان را گرم میکنند و مدت 6 ساعت در گرمای بین 65 تا 75 درجه قرار میدهند

و گاهگاه به هم می زنند بعدا ان را فشار صاف کرده مدتی به حال خود نگه میدارند تا قسمت فوقانی محلول به سهولت با کج کردن ظرف از بقیه جدا گردد.

در این موقع اسانس را بدان می افزایند و صاف مکنند.

بم ترانکی در طول زمان موادی از خود رسوب میدهد به علاوه رنگ ان اگر در مجاور نور قرار گیرد مایل به زرد می شود.

بم ترانکی مدتهای متمادی به مصارف درمانی مانند رفع دردهای رماتیسمی و در ناراحتی های گوش با مالیدن بر روی عضو مورد استفاده قرار گرفته است.

نسخه آرام کننده درد:

برگ داتورا 10 گرم

توتون 10 گرم

تاجریزی 10 گرم

کپسول خشخاش 5 گرم

دانه شنبلیله 15 گرم

مخلوط اعضای گیاهان فوق را در یک لیتر اب وارد کرده بجوشانند و سپس حوله ای را چهار تا کرده به محلول صاف شده اغشته نمایند

و درناحیه زیر شکم درمواردی که احساس در معده بحران هایی کبدی

و یا دردهای منشائ ( شبکه ای از گانگلیون ها و اعصابی که احشائ شکمی را تحت تاثیر قرار میدهند می شود اثر دهند.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد سوم ص 56-569

[pejuhesh237]

برگ تاتوره در انواع وحشی گیاه دارای 22% تا 40% درصد از الکالوئیدها مختلف است ولی در نمونه های پرورش یافته است مقدار ان به 70% در صد نیز می رسد.

مقدار نسبی مجموع الکالوئیدها در دانه بیشتر از برگها یعنی بین 40% تا 50% می باشد.

الکالوئیدها ی مهم تاتوره عبارت از هیوسیامین و اتروپین و اسکو پولامین است .

مقدار نسبی دو الکالوئید اخیر نیز خیلی کمتر از هیوسیامین در اعضا گیاه است.

در دانه تاتوره علاوه بر الکالوئیدها مذکور معادل تا درصد روغن ثابت اسید داتوریک و دو اسید دیگر یافت میگردد.

تاتوره از گیاهان سمی و خطرناک با اثری شبیه بلادون ولی قوی تر از ان است.

از این جهت مصرف گیاه و یا فراوردهای ان باید در نهایت احتیاط و تحت نظر پزشک متخصص صورت گیرد.

داتورا دانه های سخت به رنگ قهوه ایی تیره ی با طعمی بسیار تلخ دارد.

روغن حاصل از ان دارای حالت روان رنگ متغیر زرد تا مایل به قهوه ایی و سبز است.

در گرمای15 درجه انجماد حاصل میکند. بوی مخصوص و طعم ناپسند دارد.

وزن مخصوص ان در گرمای درجه بین 927% و 933% است. اندیس صابونی ان بین 186 .و 203 و اندیس ید ان بین 109 و 127 است.

اسیدهای چرب اشباع شده ان عبارت از اسید پالمیتیک 10 تا11درصد اسید استئاریک (1 تا 2 درصد)

ونوع اشباع نشده ان اسید اولئیک 33 درصد و اسید لینولئیک 53 تا 55 درصد است.

مواد صابونی ان از 1 تا 3 درصد تغییر میکند ولی به خلاف انچه تصور می رود فاقد اسید داتوریک می باشد

d.metell

دانه این گیاه دارای حدود درصد مواد چرب است. روغن حاصله از ان رنگ زرد روشن دارد و در گرمای درجه حالت انجماد حاصل میکند.

دارای بوی مخصوص و طعم ناپسند است و اختصاصاتی به شرح زیر دارد:

وزن مخصوص در گرمای درجه بین 922%تا 923%. اندیس صابونی بین 198 تا 199.

اندیس ید 116/2. این گیاه به صورت سینونیم گونه قبلی در بعضی دیگر کتب علمی وارد شده است.

datura fas tuosal:

در برگ این گیاه معادل 50% درصد هیوسیامین وجود دارد.كتاب گياهان دارويي دكتر علي زرگري جلد سوم ص 566-570