مجالس دربار ه امام زمان منه السلام

[najm111]

بسم الله الرخمان الرحیم

[najm111]

مجلس درباره حضرت امام زمان منه السلام
از مرحوم آيت الله ذاكر زاده تولايي در مسجد جامع اصفهان در سال 1391 قمرى

مجلس اول

https://drive.google.com/file/d/1SeJ0L7 ... sp=sharing

متن:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین باری الخلائق اجمعین و صلی الله علی سید الانبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین و خاتم النبیین ابی القاسم محمد و علی اهل بیته الاطیبین الانجبین الهداه المهدیین سیما مولانا و سیدنا الامام المبین و الکهف الحصین و غیاث المضطر المستکین و خاتم الائمه المعصومین

پیش از آن‌که خطبه منبر تمام شود، ناگزیرم به اندازه چند دقیقه ذهن مقدس آقایان محترم را به رویه خودم آشنا کنم. این رویه‌ای است که در حدود 30 سال است من به آن رویه موفق هستم. و آن رویه این است که در ابتدای منابرم، در مجامع روحانی، مادامی‌که مزاحمتی برای رفقا و دوستانم آقایان محترم اهل منبر نداشته باشد و مزاحمت دیگری نباشد، این رویه را معمول می‌دارم.

خاطرم می‌آید در 22 سال قبل هم که من شرفیاب خدمت آقایان محترم اصفهان بودم و در همین مسجد، شب‌ها‌ی ماه صیام منبر می‌رفتم، این رویه را معمول می‌داشتم. ولی خوب ممکن است آقایان اکثرا نبوده‌اند یا اگر بوده‌اند بعضی فراموش کرده‌اند، ناچارا تذکر بدهم.

رویه این است که در ابتدای منابرم متوسل می‌شوم به ذیل ولای اعلا حضرت امکان مکنت و کیهان شوکت، قطب زمین و زمان، ولی خدا در عالم امکان، اعلا حضرت «بقیه الله» ارواحنا لتراب مقدمه القداء به نحو خاصی متوسل به آن حضرت می‌شوم. نحوه راه و طریقش عرض خواهم کرد. و به آن توسل، جلب توجهات آن بزرگوار را به مجمع روحانی می‌کنم.

نحوه توسل این است:

چند جمله از جمله‌هایی که مربوط به آن حضرت است و ذکر مقامات آن حضرت را نموده است، بر زبان جاری می‌کنم و بعدا هم لقبی را که مخصوص آن بزرگوار هست و به آن لقب به نسبت سایر ائمه: ممتاز هستند، آن لقب را بر زبان جاری می‌کنم. موقعی‌که آن لقب بر زبان جاری می‌شود، خودم و همه شنوندگانم، خواه عالم باشند یا عامی، خواه رئیس باشند یا مرئوس، گدا باشند یا غنی، جمیع طبقات، باید به احترام امام زمان علیه السلام در موقع شنیدن آن لقب مخصوص، حرکت کنند. خودم و جمیع شنوندگانم، به تعظیم و احترام امام زمان علیه السلام حرکت می‌کنیم، رو به قبله می‌ایستیم، به پیروی از حضرت ثامن الائمه علیه السلام دست را بر سر می‌نهیم و شعار مذهبی خودمان را بر تعلیم آن بزرگوار می‌دهیم. شعار مذهبی شیعه صلواتی است که می‌فرستند. این شعار شیعه است. و بعد می‌رسیم به سخنانی که باید گفته شود می گوییم این رویه من است. چرا این رویه را اتخاذ کرده‌ام؟ و حکمت این عمل چیست؟

حکمت این عمل این است که:

منبر محل خطرناکی است، مجامع روحانی، محل خطرناک است. خطرش چیست؟ و از چه ناحیه‌ای است؟

ما يك دشمن «قوي» «غويي» داريم كه تمام همّ او این است كه ما را از «صراط مستقيم» منحرف كند. اين دشمن ما خيلي دانا است و خيلي هم توانا است و تا درجه‌اي هم، بهره‌اي از «اسم اعظم» خدا دارد و اين نيروي قوي در دست او نهاده شده ‏است. او با ما دشمن است. همّ او و اهتمام او در اين است كه ما را از بندگي خدا منحرف كند و از صراط مستقيم عبوديت منحرف كند. در مقابل خدا، به عزت خدا قسم ياد كرده ‏است كه اين‌كار را بكند: (فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعين إِلاَّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصين)[1]در محضر خود خدا و در بین یدی الله تعالی، قسم به عزت خدا خورده است كه من بندگان تو را اغوا خواهم كرد و گمراهشان مي‌كنم، همه را، جز آن‌هائي كه، دل آن‌ها خالص براي تو باشد و غير از تو، در دل آن‌ها راه پيدا نكره باشد، هیچی. بندگاني كه قلبشان، خالص براي خدا است و جز خدا، بر هيچ چيز ديگري راه پیدا نكرده ‏است، اين دشمن در آن بندگان تأًثير ندارد، ولی در غير آن‌ها نفوذ مي‌كند. و باز با با لام تأًكيد و نون تأًكيد ثقيله به قول علماء، به خدا متعال عرض كرده ‏است كه: (لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقيم ثُمَّ لَآتِيَنَّهُمْ مِنْ بَيْنِ أَيْديهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَيْمانِهِمْ وَ عَنْ شَمائِلِهِم)[2] گفته است: خدایا البته و البته، به يقين، سر راه راست تو مي‌نشينم و از چپ و راست و جلو و دنبال، می‌آیم و بندگان تو را منحرف مي‌كنم، منصرف مي‌كنم و از تو دور مي‌كنم و عاصي و طاغي و یاغي با تو خواهم كرد. اين اگر در خودش، يك چنین نيرویی و قدرتی و توانائي نبيند، در مقابل خدا اين‌چنين ادعائي را نمي‌كند. در آزمايش‌هاي متعددي هم كه شده ‏است، گفتارش را به صورت عمل در آورده‏ است.

پنجه به پنجه بزرگان، مانند آدم ابوالبشر علیه السلام پدر بزرگمان، پنجه به پنجه آن‌ها انداخته است و آن‌ها را هم تا درجه‌اي كوبيده ‏است. پدرمان‌ را چه كسي از بهشت بيرون كرد؟ اغواي اين ملعون بود. به طريقي كه مي‌داند. كه حالا نمي‌خواهم آن‌را بگويم. قصه آدمعلیه السلام و حوا3 و خوردن گندم و خارج شدن از بهشت را نمي‌خواهم بگويم. بالاخره پنچه به پنجه پدرمان ‏انداخت و او را كوبيد. وقتي‌كه پدر را بكوبد، پسر اهميتي ندارد.

شاعر مي‏گويد:

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت ناخلف باشم اگر من بجوي نفروشم

حالا که بعضي از بچه‌ها با آب جو مي‏فروشند نه به خود جو. به هر جهت. اين خيلي قوي است و خيلي هم غوي است. در پاره‌اي از دعاها وارد شده‏است: «اَعُوذُ بِاللهِ الْقَوِيِّ مِنَ الشَّيْطَانِ الْغَوِي »[3] و خداي متعال در قرآن هم تصريح كرده‏است: (أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَني‏ آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبين)[4]

حالا مجلس را نمي‌خواهم شيطانيش كنم و بيوگرافي به قول فکولی‌ها، سیره به قول آخوندها، نمی‌خواهم بیوگرافی شيطان را تحويل بدهم. بالاخره دشمن قوي‌ای است و غوي. اولا از همه ما ملاتر است، اين‌را بدانيد. در هر فني هم استاد است، همه فن حريف است، در فنون علميه هم وارد مي‌شود، علماء را اغوا مي‏كند، در فنون عمليه وارد مي‌شود و ارباب عمل را اغواء مي‏كند. سال‌خورده جهان ديده ‏است، نامردي است كه همه مراحل را طي كرده‏ است، خدا را عبادت‌ها كرده است كه هيچ فردي از افراد بشر اين مقدار عبادت نكرده ‏است. دو ركعت نماز خوانده است، چهار هزار سال طول كشيده ‏است. به اين عبادت‌هاي خودتان ننازيد. به هر حالت بگذرم.

این دشمن ما است. بر سر راه راست مي‌نشيند. به راه‌هاي كج و ماوج، به راه‌هاي باريك و تاريك و پرچاه و چاله، كاري ندارد. كسي‌كه از راه راست منحرف شده ‏است، وقت عزيز خودش را صرف او نمي‏كند، او منحرف است، او خودش از راه دور شده ‏است. ماترياليسم‌ها از راه دور شده ‏اند، افسارشان را بگردنشان ‏انداخته است، هرچه بروند، دورتر مي‏شوند. يهود و نصاري و ملل غير حقه کنونی را كاري ندارد، زيرا که از راه منحرف شده و رفته‏اند. وقتي زيادي ندارد كه صرف آن‌ها كند. مي‏آيد سر راه راست مي‏نشيند. يعني سر راه اسلام و مسلمین مي‏نشيند، يعني سر راه شيعه مي‏نشيند. به «ابوحنيفه» و «حنفي‌ها» كاري ندارد، آن‌ها منحرف شده‏اند. به شيعه كه صراط مستقيم را گرفته است و (هذا صِراطٌ عَلَيَّ مُسْتَقيم)[5] که بنا به قرائت اهل‌البيت «صِراطُ عَلیٍ» می‌باشد، سر راه آن‌ها مي‏نشيند. او به سينما و تئاتر وكاباره و این‌ها كاري ندارد، زيرا آن‌هائي كه رفته‌اند، منحرف هستند. وقت او عزيزتر است كه برود آن‌جا به باطل صرف كند، دم مسجد جمعه می‌آید. صراط مستقيم اين‌جا است.

جائي كه نام خدا برده مي‏شود، دعوت به سوي خدا مي‌شود، بندگاني كه از خدا قهر كرده‏اند، آشتي بين آن‌ها و خدا داده مي‌شود و پيوند بين بندگان و خدا داده مي‏شود، مسجد است. اين‌جا است كه خداي الله اکبر، بانگ «اشهد ان لا اله الا الله»، از اين‌جا بلند مي‏شود و به گوش خلق مي‏رسد. اين‌جا است كه نداي فطرت تجديد مي‏شود، اين‌جا است كه مورد لطف خدا است، اين صراط مستقيم است. مسجد، جاي نماز است، مسجد، جاي رقص و نمايش كه نيست، مسجد، جاي دعا است، مسجد جاي اتصال و ارتباط خلق با خالق است. صراط مستقیم این‌جا است، دم مسجد می‌آید. بعد هم توي اين مجمع مي‏آيد و امثال اين مجمع، چون در اين مجالس نام خدا برده مي‌شود و خلق چون روح به جانی خدا می‌شوند و به خدا توجه داده مي‏شوند. اين است كه سر و كار شيطان با شما است، حواستان جمع باشد. پيرمردها را سرمه به چشمشان مي‌كشد تا آیت و روایتی را خواند چرت و پينكي تحويل بدهند، جوان‌ها را توي گوش‌هایشان، حرف‌هائي مي‏زند كه چشم‌هايشان اين طرف و آن طرف باشد و منحرف از گفتارهاي نافع واعظ پندآميز باشند، و! و! كه حالا نمي‏خواهم شعب و کارش را بگویم. و از همه بيشتر، با من گوينده سر و كار دارد. چرا؟ چون گوينده، در افكار شنوندگان مؤَثر است.

بـه سـخن زنـده شود نـام همه به سخن پخته شود كام همه

نیست در کان

کان، یعنی معدَن، معدِن غلط است.

نيست در كان گهري بهتر از اين يا در امكان هنري برتر از اين

سخن مؤَثر است. «انما هذه القلوب حديد و رقيق الالفاظ مغناطيس» سخن آهن‌ربائي است كه دل‌هاي آهنين را به خود مي‌كشد و نرم مي‌كند، سخن بزرگ‌ترين حربه و اسلحه انبیاء و بزرگان بشر بوده است. به سخن می‌توان یک ملتی را منحرف از راه کرد و یک ملت منحرفی را، وارد در راه کرد. به سخن ممکن است، یک اجتماع آرامی را به جنبش آورد و اجتماع پرجوشی را آرام کرد. سخن خیلی اثر دارد.

گویندگان، قیمت بزرگی دارند، خیلی وزن دارند. به مقدار گفتار و تاثیر گفتارشان، این‌ها وزن و اندازه دارند. گوینده، گاهی ممکن است بر لفافه، کلمات جذاب آرایش داری نفوس عدیده‌ای را از صراط مستقیم و راه صحیح منحرف کند، به طوری‌که خود شنونده نفهمد، در لابلای باقلوا استرسی داخل کند و او را مسمومش کند. گوینده می‌تواند نفوس منحرف را با یک گفتار صحیح به راه بیاورد. غرض، موقعیت گفتار و گوینده خیلی است. این دشمن ما باهوش است، زیرک است. او می‌گوید: اگر تصرف در فکر من کرد، به انحراف فکری من، ممکن دو هزار نفر را منحرف کند به انحراف فکری من، در گوش من می‌آید، من باب مثل، این یک مثل است، می‌گوید: آشیخ، تازه آمدی این‌جا، منبر اولت است، مراقب باش، جمعیت زیاد کرد یک حرف‌هایی بزن که مطابق میل شوندگان باشد، یک قدری غصه بگو، یک قدری این‌ها بخندند کلماتی که این‌ها را تشنه بکند، که فردا شب، هرکس یک نفری را با خودش بیاورد، مراقب باش، این‌چنین منبری بروی. و البته اگر جمعیت زیاد شود، شوکت اسلام است، عزت اسلام است، شعار اسلام است، از این راه وارد می‌شود. به صورت حق، باطل را بر فکر وارد می‌کند. اگر جمعیت زیاد شود شعار اسلام خواهد شد. شوکت اسلام خواهد شد. حکایت بکو مقداری شیرین حرفی بگو مبادا روایتی، حرف‌های قدیمی، جوان‌ها مخصوصا بگویی؛ به جهات مختلفه فکر من را منحرف می‌کند. فکر من که منحرف شد این جمعیت مرد و زن عالم و عامی آیت الله و طلاب علوم علمیه،

خداوند به حق امام زمان علیه السلام وجود مسعود شما را برای همه ما باقی و مستدام بدارد.

خدایا به عز امام زمان علیه السلام خدمتگزاران امام عصر علیه السلام یعنی علما و محصلین و طلاب علوم دینیه را در دنیا عزیزتر از این‌که هستند بفرما.

طول عمر، عز کامل، سعادت شامل به همه‌شان عطا بفرما.

یک ساعت وقت محترم آقایان اهل علم، آقایان محترم کسبه و تجار، مخدرات محترمات تشریف آوردند، یک ساعت وقت این‌ها باطل می‌شود، عمرشان هدر می‌رود، او به مقصدش رسیده است. از چه راه؟ از راه اغوای فکر من و اغوای من. این است که با من بیشتر از شما سر و کار دارد. به قدری‌که با یک یک شما سر و کار دارد، به اندازه مجموع شما با من سر و کار دارد. و بنده هم ضعیف هستم، شما هم مثل من هستید، البته بهتر از من هستید، ولی در مقابل او ضعیف هستید و بلکه ضعیفه هستید. مبالغه است ما در مقابل او نمی‌توانیم خودمان را نگه‌داری کنیم و در مبارزه با او مقاومت کنیم. اینجا را داشته باشید

انسان وقتی در مقابل دشمن قویی واقع شد، خودش نتوانست با او مقابله کند، چه می‌کند؟ به پناه یک قوی‌تری می‌رود، در حصار یک دلاور بالاتری می‌رود، در پناه یک شخص بزرگتری می‌رود تا او را نگه‌داری کند. آن خدایی‌که این ملعون را آزاد کرده است، این ملعون با این نیرو را آزاد گذارده است (فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرين إِلى‏ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُوم)[6]. مهلتش داده عدل آن خدا مقتضی است كه در مقابل اين قوي غوي، يك پناهگاه و دژ محكمي‏ هم درست كند. عدل خدا مقتضي است.

خدائي كه آتش را خلق مي‏كند، آب را هم خلق مي‏كند. اين عالم را روي پايه اضداد نهاده ‏است. خدائي كه اين قوي غوي را به جان بشر انداخته است و اغوا مي‏كند، از محلي كه بشر نداند و نبيند، به حكم عدلي كه دارد، بايد يك جائي، محلی، پناهگاهي درست كند كه اشخاص ضعيف به آن پناهگاه بروند و از اغواء و اغراق و اضلال او مصون و محفوظ باشند. و آن پناهگاهي كه خدا درست كرده است كه در موقع ریزش بمبها، خلق بروند به آن دژها و پناهگاه و مصون از هلاكت بمانند، او «ولي وقت» است، «ولي‌الله‌الاعظم» كه قطب زمان است و محور جهان است «و به تحركت المتحركات و سكنت السواكن» [7] است. کسی‌كه «يد الله»‏ است، کسی‌كه «عين الله» ‏است، کسی‌كه «اذن الله» است، کسی‌كه «لسان الله» ‏است، کسی‌كه به بيان بعضي زيارات «نفس الله القائمه بالسنن»[8] است، کسی‌كه مَظهر و مُظهر علم و قدرت و رحمت و مرحمت و احسان و هيمنت و سلطنت و قدرت و ساير كمالات ربوبيه است، مَظهر و مُظهر اين‌ها است، او «حصن خدا» است، او دژ محكمي ‏است كه حق تعالي معين كرده ‏است.

در همين دو سه جمله‌اي كه خواندم که ماثور از زيارات و ادعيه ‏است، در توصيف امام عصر ارواحناه فداه، يكي اين است: «الكهف الحصين». اين كهفي است كه حصار ما است، مغاره‌اي است كه دژ ما است، پناه‌گاهي است كه ملجأً و مرجع ما است که ما در مواقع ابتلاء به دشمنان قوي به پناه او برويم.

اگر يك نره غولي بخواهد، يك بچه‌اي را بزند، بچه وقتي نمي‏تواند از خودش دفاع كند و با او مقاومت كند، به يك نفر جوان دلاورتر و دلیرتری پناهنده مي‏شود، مي‏گويد: آقا آمدم به پناهت اين مي‏خواهد مرا بزند. خدا در هر دوره‌اي، يك دلير و دلاوري درست كرده است و در دوره ما حضرت بقيه الله روحي فداه‏ است. اين آن شجاع يلي است كه خدا در اين عالم درست كرده است و پناه گروندگان و پناه، پناه برندگان قرار داده ‏است. البته بايستي به پناهش رفت تا پناه بدهد.

هر كه را روي به بهبود نبود ديدن روي نبي سود نبود

(إِنَّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَ خَشِيَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْب)[9] (هُدىً لِلْمُتَّقين)[10] (وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنين)[11] از این قبیل آیات خیلی است. حالا نمی‌خواهم این‌ها را بگویم. (وَ لَقَدْ جِئْناهُمْ بِكِتابٍ فَصَّلْناهُ عَلى‏ عِلْمٍ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُون)[12]

طبيب عشق مسيح آدم است و مشفق ليك چو درد در تو نبيند كه را دوا بكند

بايد رفت نزد دكتر تا معالجه كند، بايد رفت به پناه دلير و دلاور تا پناه بدهد. کسی‌كه نمي‏رود، کسی‌كه روي به پيغمبر9 ندارد، از پيغمبر9 چگونه استضائه و استفاضه و بهره برداري كند؟

ان‌شاءالله تعالي مثل اين چراغ‌ها از زبان ما خدا برای شما روشن خواهد کرد. خدا این ولي اعظم را، در همین عالم، در همین کره، اين كهف حصين را، اين حصن حصين را، اين دژ محكم را، اين يل عالم ملكوت و ملك را، معين كرده ‏است، براي این‌كه اگر كسي به پناه او برود، و از شر اين دشمن يگانه قوي غوي به او پناهنده شود، او نگه‌داری به اذن الله کند چون ید الله است خدا دست جسمي ندارد، خدا دست وهمي ندارد، خدا دست خيالي ندارد، خدا دست عقلي ندارد.

دست خدا، اولياء و حجج الهيه هستند، دست خدا در اين عالم، انبياء و اوصياء انبياء هستند، اين‌ها «ايادي فعاله خدا» هستند. به پناه آن‌ها رفتن، به پناه خدا رفتن است و حمایت این‌ها، حمایت خدا است. و به اذن الله این‌ها‌ به پناهندگان پناه می‌دهند.

اين دو مطلبي كه عرض كردم، حكمت عمل بنده ‏است. بنده ضعيف هستم، مستمعين من هم ضعيف هستند، و لو از من قوي‌تر هستند و شما آدم‌هاي خوبي هستند، هم مردان شما و هم زن‌های شما، از بنده به ميليارد درجه بهتر هستيد، معتقد هستم، معترف هستم، ولي من شما را همگي «مقدس اردبيلي» نمي‏دانم، همه شما را «شيخ مرتضي انصاري» و «سلمان» زمان نمي‏پندارم، شما هم يك مقداري ضعف داريد. و چون با هم در هدف مشترك هستيم، نهايت من گوينده و شما شنونده هستید، ناچاريم كه همه به پناه برويم. اين‌ است! من خودم را ضعيف مي‏دانم و مستمعين خودم را ولو قوي‌تر از من هستند، در مقابل آن دشمن باز ضعیف مي‏دانم. جاي آن دشمن هم «مسجد» است، چون او به كاباره نمي‏رود، آن‌هائي كه توي كاباره رفته‏ اند از راه دور شده ‏اند، از راه منحرف شده‏اند، دیگر وقتش را بی‌خود به ‌آن‌ها باطل نمی‌کند. همين قدر دستش را نگه مي‏دارد، آن‌ها بيرون نيايند، آن‌ها به راه نیایند. آن‌طور که خودش مستقيم توجه دارد، (لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقيمَ)[13] راه راست را زیر نظر دارد، راه راست، نماز جماعت است، راه راست، خواندن قرآن است، راه راست، مجالس تفسير قرآن است، راه راست، مجالس موعظه‏است، راه راست، مجالس توسلات است، كانون اين كارها هم مسجد است. اسلام يك كانون درست كرده ‏است و آن هم مسجد است، يك مركز، براي ارتباط با خدا درست كرده است و آن مسجد است، و به مسجد هم خيلي اهميت داده ‏است شیطان هم همینجاست

شيطان هم من را اغوا مي‏كند و هم شنوندگان من را اغوا مي‏كند. چه‌كار كنم؟ چاره ندارم، بايد در اول امر و ابتداي كارم، بروم به پناه حصن حصين، كهف حصين و حصن متين خدا، بايد زير دست خدا بروم. دست خدا، «ولي عصر» است و اگر رفتيم نگه مي‌دارد، اين براي همين كار است، اگر نرويم و نگه ندارد تقصير با ما است، التفات فرمود يا نه! تقصير ما است.

گر گدا كاهل بود تقصير صاحب خانه چيست

اگر رفتيم نگه مي‏دارد. لهذا من در هر منبري، مادامي‏كه معارض و مزاحم با ساير منبري‌ها و فیوضات روحانی دیگر نباشد، اين كار را مي‏كنم. ان‌شاءالله. بی تعارف و آزمايش‌هاي زيادي هم كرده‏ام و يافته ‏ام كه اثر عجيبي دارد.

راه پناه رفتن چيست؟ راه پناه رفتن همين است كه گفتم. چند تا از القاب او را ذكر مي‏كنم و آن لقب مخصوصش را مي‏گويم، و به تعظيم آن حضرت به پیروی امام هشتم علیه السلام، این عمل هم خود سرانه اختراع و ابتكار خودم نيست. همه كارهاي ما بايد به دلالت ولي الله باشد، خودسرانه نرويم، پيروي از پيشوايان دينمان كنيم.

روايتي رسيده است كه محدثين معتمد ما در كتب خودشان نقل كرده‏اند كه حضرت رضا هر وقت نام حضرت بقيه‌الله حضرت حجه ابن الحسن روحي له الفداه، در محضرشان برده مي‏شد، از جا بلند مي‏شدند، دستشان‌ را بر سر مي‏نهادند و براي اين شخصيت، همين مضمون صلوات ما را، تقريبا از خداي متعال درخواست مي‏كردند. امام هشتم، پدر بزرگ پدر بزرگ ايشان هستند، پدر امام جوادعلیه السلام هستند كه او پدر امام هاديعلیه السلام است، كه او پدر امام حسن عسكري علیه السلام است، و حضرت عسكري علیه السلام پدر حضرت مهدي علیه السلام است، جد جد ايشان هستند. پنجاه سال قبل از ولادت حضرت بقيه‌الله علیه السلام، بلکه پنجاه و دو سال قبل از ولادت حضرت بقيه‌الله علیه السلام، حضرت رضا علیه السلام از دنيا رفته‏اند. حضرت رضا علیه السلام در سنه دويست و دو هجري از دنيا رفته‏اند، امام‏زمان علیه السلام در سنه دويست و پنجاه و پنج، مطابق «نهر» يا دويست و پنجاه و شش مطابق كلمه «نور» بدنيا آمده‏اند. پنجاه و چهار سال قبل از ولادت امام‏زمان علیه السلام، حضرت رضا علیه السلام از دنيا رحلت كردند. حضرت رضا علیه السلام، امام هستند، جد جد حضرت مهدي علیه السلام هستند، ايشان وقتي‌که مي‏شنيدند، ذكر اين بزرگوار در محضرشان می‌شد به احترام و تعظیمش حرکت می‌کردند و دست بر سر می‌نهادند و درود و ثنا برای او می‌گفتند و از خدا براي او تحيات می‌طلبیدند. ما كه ان‌شاءالله الرحمن، رعيت او هستیم، اگر باشيم! خيلي كه مقام داشته باشيم، رعيت آن حضرت باشيم و در زمان حيات آن حضرت، ما اولي و احق به تعظيم هستيم، به همان روشي كه حضرت امام رضا علیه السلام داشته‏اند. لذا روش هم ابتكاري خودم نيست و از خودم اختراع نكرده‏ام، به پيروي امام هشتم علیه السلام است. این تعظیم او است. اين تعظيم، رفتن به پناه او است، به اين تعظيم جلب توجهات خاصه حضرت مي‌شود.

اين‌جا يك جمله بگويم: من يك نفر آدمي هستم ‏كه حيثيتي ندارم، يك بچه طلبه‌اي بيشتر نيستم، اگر طلاب مرا به نعلين برداري خودشان قبول كنند، افتخار مي‏كنم. من كه هیچ حيثيت ندارم، اگر ده نفر مردمان محترمی، تعظيم مرا كردند، احترام به من كردند، وجدان ادبي من، شرافت انساني من، عقل و خرد من، من را ملزم مي‏كند كه متقابلا در مقابل احترام آن‌ها، من هم يك تعظيم و احترامي بكنم، اين‌طور كه حركت مي‏كنند، من هم دستي به سينه بگذارم، او به من سلام مي‏كند من «عليكم السلام»، بلكه «و رحمه الله و برکاته» هم بگويم. (وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها)[14] اين مقتضاي وجدان ادبي من است، اين شرافت انساني من است، مقتضاي دانش و عقل و خرد من است. اگر نكنم، من از اين شئون انساني دور هستم. بايد اگر احترام و تعظيم كردند، من هم متقابلا تعظيم كنم، بهتر از آن را و لا اقل برابر آن ‌را انجام دهم. امام‏زمان علیه السلام «كان ادب» است، امام زمان علیه السلام «عصاره شرف» است، امام‏زمان علیه السلام «جوهر عقل و خرد و انسانيت» است، او ببيند پانصد نفر، هزار نفر، كمتر يا بيشتر، روي علاقه و روی ايمان و روی اخلاص، به نام نامي او حركت مي‏كنند، تعطيم مي‏كنند، شعار مي‌دهند، آن وقت آن بزرگوار ببیند، هيچ نمی‌گويد؟ هيچ هيچ!

بزرگ ارتش‌داران كه ممكن است صد تا تاجر تعظيم كنند و او اعتنا نكند، اگر ده تا سرباز سلام نظامي ‏دادند و جبهه برایش گرفتند، ملزم است كه روي قانون ارتشي، متقابلا جواب به آن‌ها بدهد، يا دستش را بالا ببرد، يا گردنش را كج كند، يا لااقل چشمي ‏به طرف آن‌ها بياندازد. شيعه، «سرباز» امام‏زمان علیه السلام است، آن وقت پانصد تا سلام نظام مذهبي بدهند، حركت كنند رو به قبله بايستند، ايستادن رو به قبله، براي تطبيق ظاهر با باطن است، چون ظاهر ما متوجه كعبه ‏است، باطن ما متوجه امام عصر علیه السلام، او «وجه الهي» است و از وجهه او بايد متوجه خدا بشويم، چنان‌كه از وجهه او اين كعبه بدن ما، بايستي به عبوديت خدا قيام كند. براي تطبيق ظاهر و باطن، رو به قبله ايستادن و تعظيم كردن و صلوات فرستادن را حضرت ببيند، روي اخلاص و ايمان و علاقه و شوق، هزار نفر شيعه‏اش، اين طور عرض ارادات كرده‏اند، هيچ اعتنا نمي‏كند؟ هيچ!

خاك بر سر من! اين چطور آدمي است؟ كار به امامتش ندارم، اين چه جور بشر با وجداني است؟ اين چه جور انسان عاقلی است و با خردي است كه هزار نفر اين چنين به او تعظيم مي‏كنند، او هيچ اعتناء نمي‏كند؟ هيچ، هيچ! محال است.

او عصاره ادب است، او جوهر اخلاق است، او كان انسانيت است، با او كه پشت مي‏كنند، او عنايت دارد، واي به آن وقتي‌كه رو می‌آورد، او مَظهر و مُظهر خدا است. كساني‌كه پشت از خدا كرده‏اند، خدا دست عنايت بر سر آن‌ها نهاده است، وجود مي‏دهد، حيات مي‏دهد، رزق مي‏دهد، دانش مي‏دهد، فهم مي‏دهد، مال می‌دهد، عيال مي‏دهد، ثروت مي‏دهد، آن‌هائي كه رو به او بروند چه مي‌كند؟ رحمت رحيمه‌اش شامل حال آن‌ها مي‌شود.

امام‏ زمان علیه السلام مَظهر صفات و ثبات كمالي و جمالي و جلالي حق متعال است، محال است! قطعا توجه مي‏كند، توجه حضرت که آمد ما رفتیم در پناهش، مثل آفتابي كه تا تابيد، ما غرق نور مي‌شويم، همچین كه توجه كرد، انوار جلال امام عصر علیه السلام در اين جمعيت مي‏افتد، آن شيطان، سگ كي است كه جلو بيايد؟ شهاب ثاقب آسماني مي‌زند، مَرده و شياطين را دور مي‏كند، آن وقت شهاب ثاقت نوراني امام عصر علیه السلام می‌گذارد او جلو بيايد؟ پدرش را در مي‏آورد.

و به خود امام عصر علیه السلام قسم که من آزموده‌ام. يك قسم از حرف‌هائي كه مي‌زنم، ماخذ و سند علمي ‏دارد، ولي بدانيد كه تنها من به مآخذ علمي‏ قناعت نكرده‏ام. در اين دوراني كه طي كرده‏ام و سير كرده‏ام، شواهد عملي، بيشتر از عدد انگشتان خودم كه بيست تا است، دارم. بیشتر از دو برابر انگشتانم دارم.

باور بفرمائيد، در همين موضوعي كه عرض كردم، شواهد بيش از پنجاه تا دارم كه هنگام توجه به ساحت ولايت آن حضرت، توجهات عمومي، توجهات خصوص آن بزرگوار شامل شده است و دفع بسياري از شر و ضرهاي اعتقادي و علمي و ايماني را كرده ‏است. شواهد دارم كه حالا بنا نيست آن‌ها را بگويم.

اين رويه من است. این یک حکمت کار من است. نتیجه‌اش هم عقلا و علما ثابت است و من شهودا در خارج بیش از پنجاه نوبت يافته ‏ام. اگر زنده مانديم و خدا توفیق به من داد، به بركت امام‏ زمان علیه السلام توفيق داد، ان‌شاءالله شما زنده هستيد، من هم تصدق سر شما، اگر زنده ماندم، براي شب‌هاي آينده از اول منبر اين سيره را معمول مي‌دارم و سیره خودم را جاری می‌کنم و رويه‏ام به عمل مي‏آورم و از شب‌های آينده ديگر اين سخنان نخواهد بود. از همان ابتداء وارد مي‌شویم و رويه‌ خودمان را به عمل مي‏آوریم، بعد هم سخناني كه در نظر دارم به مقتضاي جمعيت مجلس، من خيلي روشن مي‏گويم، چون «لكل كلمه مع صاحبتها مقام» اگر پنجاه تا پير زن و امل بودند براي آن‌ها بايد علي اكبر فدای جسم و جانم فدای كاكل بی استخوانم که به سينه بزنند. حالا اگر برای آن‌ها آمدی منطق علمي ‏صحبت كردي، كار غلطی كرده‌اي.

و اگر چهار نفر عالم فاضل دانشمند بودند، علماء اعلام، طلاب ذوی العز و الاحترام، بايد براي آن‌ها سخناني كه مطابق افكار آن‌ها است بايد گفت. اگر مهمانهای شما اگر جوان‌هاي گردن كلفت بودند، بايد براي آن‌ها ديس پلو با بوقلمون بیاوری.

و اگر پيرمردهاي افتاده اینطوری بودند زير گلويشان آويخته بود آب‌گوشت مثلا بايد آورد، اگر بچه بود، بايد شير برایش بیاوری، باقلوا براي بچه که نمي‏توان آورد و اگر در گلوی بچه بطپانی می کشدش و اگر يك جوان تنومند ورزش‌کار بود، شير به درد او نمي‏خورد، بايد براي او باقلوا و قطاب يزد آورد. درست است! به قول رفقا «تناسب حكم و موضوع» بايد رعايت گردد.

تا جمعيت چطوری باشد؟ و از چه رديف باشد؟ و چقدر متناسب با آن‌ها؟

در اين نه شب راجع به امام‏زمان علیه السلام صحبت خواهم كرد. من، بنا بر منبر در اصفهان، اول امر نداشتم. يك دسته از رفقا من اين‌جا دارم، آمدم، زيارتشان كنم، بهره‌اي از دیدار آن‌ها دو سه روزی بردارم و بروم، ولي بعد پيش آمد منبر هم شد. هر جا منبر بروم، امروز فريضه لازمه خودم مي‏دانم كه راجع به امام‏زمان علیه السلام صحبت كنم، زيرا كه به عقيده من غریب‌ترين دوازده امام، امام‏زمان علیه السلام است. با اين‌كه امام حي ما است، با اين‌كه ولي امر خدا است، اكنون سر سفره او هستيم «و بيمنه رزق الوري و بوجوده ثبتت الارض و السماء»[15]، آن‌قدري كه بايد براي او شعار داده شود، آن‌قدري كه بايد او توي دل‌ها بيايد و در مغزها و فكرها متمرکز بشود، آن‌قدرها نمي‏شود و اين بزرگترين غربت براي آن حضرت است. و در معنا داد ندای «هل من ناصر ينصرني و هل من ذاب يذب عني»[16] او بلند است. من فريضه لازمه خودم مي‏دانم، به همان مقدار اندكي كه بلد هستم و با زبان الكني كه دارم و با كمي ‏لياقتي كه دارم، متناسب با افكار اكثريت شنوندگانم، داد او را بكشم و فرياد براي او بزنم. ان‌شاءالله شما زنده باشید، اگر من هم زنده ماندم و موفق شدم، در اين نه شب راجع به آن حضرت از شعب مختلفه صحبت خواهم شد.

خدا به حق امام زمان علیه السلام همه شما را از جميع لغزش‌ها و خطاها و خطرها و بليات حفظ بفرمايد.

حالا مواظب باشيد سيره را در وسط منبر يا کنار منبر به عمل مي‏آورم و رویه را بوجود می‌آورم و بعد هم مي‏نشينيم چند كلمه‌اي صحبت خواهم كرد:

صاحب الهيبه العسكريه

مراقب باشيد، این نکته را بگویم. من جنس خوب براي امام زمان علیه السلام مي‏خرم، دلال اوییم جنس بنجل و ته بساط و توی دکان مانده به درد من نمی‌خورد، برای امام ‏زمان علیه السلام نمي‏خرم. صلوات پيرمردی، زوار در رفته، چرت آلود، از هم گسيخته، ابدا من آن ‌را براي امام‏ زمان علیه السلام نمي‏خرم. حالا جاهائي كه شما جنستان جاهای دیگر به فروش مي‏رسانيد من كاري ندارم.

براي امام زمان علیه السلام صلوات بايد عاشقانه، جانانه، جوانانه، آن‌طوري كه الان اگر خود حضرت علیه السلام از در مجلس وارد شوند و زمان ظهور ایشان باشد و بگويند حضرت دارند تشريف مي‏آورند، چطور مي‏دويد؟ و با چه شوری و با چه حسی و با چه عشقی و یا چه جوشی صلوات مي‏فرستيد؟ ما اين‌طور صلوات را مي‏خريم. اگر اين جنس را دارید فبها، اگر نه، پس مي‌دهم و وسط منبر، صلوات پيچتان مي‏كنم، تا آن جنس مقبولم به دستم بيايد، اين مطلب روشن بشود!

صاحب الهيبه العسكريه و الغيبه الالهيه سيدنا و مولانا و امامنا و هادينا بالحق القائم بامره و لعنه الله علي اعدائهم ابد الابدين.


مرحوم تولايي ايستاىه بر منبر هنطام صلوات

اين صلواتي كه فرستاديد به جايش يك دعا مي‌كنم، ان‌شاءالله شب‌هاي آينده، سه تا صلوات خواهد بود و سه تا دعا هم مي‏كنم، چون بنده هر كجا كه جنس خريدم، پولش را نقد مي‏دهم، نسیه ما نداریم. هر صلواتي كه شما براي امام ‏زمان علیه السلام خوب فرستاديد، پشت سرش يك دعاي خوبي هم كه شما خودتان بپسنديد، تحويلتان مي‏دهم.

خدايا به اسم اعظمت در قرآن مبين و به سر سينه امير المومنين علیه السلام كه يك پرده از اسم اعظم خدا است، این عده‌اي كه به احترام امام زمان علیه السلام حركت كردند، خودشان را، اولادشان را، فاميلشان را، از تمام لغزش‏ها و فتنه‏هاي آخر‌الزمان و از هر شر و ضري كه در اين عالم مي‏آيد حفظ بفرما.

خدايا به حق قرآن عظيم، نعمت ولايت امام عصر علیه السلام را در دل اين جمع و اولاد اين جمع، بيش از پيش متجلي بفرما.

با دو سه تا کلمه و دعا يك مقدمه‌اي كوتاه بگويم، چون مرز آن طرف را نمي‏خواهم بشكنم، بيشتر از يك ساعت، نهايت يك ساعت ده دقیقه یا ربع، نمي‏خواهم طول بكشد. شايد مؤمنين مستحباتي هم در منزل داشته باشند، برسند. اين است كه خيلي اطاله سخن نمي‏دهم. مقدمه‌اي را مي‌گويم، آن وقت اين مقدمه ان‌شاءالله الرحمن، با یاري خداي سبحان در شب آينده توضيح داده مي‌شود و اميدوارم كه مقبول اذهان مقدسه اهل علم هم بشود.

آن مقدمه اين است:

ما نظر به اديان و مذاهب كه بكنيم، يك معيار براي «حَقه بودن» آن اديان يا «حُقه بودن» آن اديان مي‏توانيم در دست داشته باشيم و به اين معيار تميز و تشخيص بدهيم. راه و روش حق را، از كوره راه‌هاي باطلي كه خود را آرايش داده‏اند و به صورت راه جلوه مي‏دهند، با این معیار می‌توانیم به دست بیاوریم و تشخیص و تمیز بدهیم

و آن معيار اين است:

يك نگاه به اصول و اركان اوليه آن آئين و آن دين و مذهب و روش مي‌كنيم. اگر ديدیم كه اصول و اركان اوليه‏اش با «مستقلات عقليه» مطابق است، با آن‌چه را كه عقل غير محجوب، عقل غیر مریض عقل غير عليل، تصديق و تأًييد و حكم مي‏كند، اگر دیدیم اصول اولیه مطابق با اصول عقلي بود، مي‏فهيم دین حق است. و اگر يافتيم، اصلی از اصولی، رکنی از ارکانی، مخالف ضوابط عقلیه مستقله است، همین به ما نشان مي‏هد، به ما مي‏فهماند، اين آئين حق نيست، اين باطلي است كه به صورت حق در آورده‏اند. چون در آوردن باطل به صورت حق، یک امري است كه در تمام مراحل جاري است.

طلا داريد و طلا نما هم داريد، بين طلا و طلانما، در نظر عموم مردم، خيلي اشتباه مي‏شود. طلا و مطلي، يك چيزي كه آب طلا به آن بدهند، طلاهاي ساختني كه حقه بازهاي كيمياگر قديم به مثالثه و مناصفه و امثال ذلك مي‏آوردند و بجاي طلاي خالص قالب مي‏انداختند.

تجار صحيح داريم كه روي اصول صحيح تجارت، خريد و فروش مي كنند، تجاري هم داريم كه با يك میز و یک تلفن و با دو تا دلال، ساخت و پاخت كردن، چهل و پنجاه هزار تومان، از بانك‌ها و قرض كردن معامله مي‏كنند، سيصد هزار تومان و چهارصد هزار تومان. اين‌ها تجار نيستند، اين‌ها فجاري هستند كه به صورت تجار درآمده‏اند.

علماي واقعي داريد، شبيه‌العلماء هم داريد! ما معتقد نيستیم كه هركس در لباس روحانيت درآمد، «شيخ مرتضي انصاري» است، خير، شبه‌العلماء هم داريم. و و و منبري صحيح داريم، منبري ناصحيح هم داريم كه متظاهر است.

در هر مرحله‌اي اصلي هست و بدلي هست. انبياء داريم، «متنبيان» هم داريم، «مهدي» داريم، «متمهدي» هم داريم، خدا داريم، خداهاي ساختگي دروغکي هم داريم، از خدا بگير بيا پائين تا برسد به ته.

بناء علي هذا، هر آئيني كه به صورت حق خودش را در آورد، كه حق نيست! هر مذهبي كه آرايش داد خودش را به صورت حق، و داد حقانيت زد كه حق نيست! شبهه را شبهه مي‌گويند، به جهت آن‌كه شبيه حق است.

امير المؤمنين علیه السلام در نهج البلاغه مي‏فرمايند: «وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَق»[1 علیه السلام]

محک مي‏خواهد، طلا را كه تو دست زرگر مي‏گذاري، او به سنگ محك مي‌گذارد، گاهي هم با آب دهانش تر مي‏كند تا ببیند رنگ طلا است یا رنگ مس ، اگر يك خورده مطلب مشکل‌تر شد، غامض‌تر شد و شبهه مشكل‌تر شد، توي تيزاب آن‌ را قرار مي‌دهد. امتحان‌ها دارد، معيارها و محك‌ها درجه دارد.

معيار ما در تشخيص حق از باطل، يكي از معيارها اين است كه اگر ديديد يكي از اركان و اصول مذهبي، مخالف با ضوابط عقليه مستقله شد، مي‏تواني بگوئي باطل است. و اگر ديديد اركان و اصولش مطابق ضوابط است، مي‏فهميم حق است، چرا؟ به جهت سخني كه پيغمبر9 دارد: يك پيغمبر ظاهري دارد و يك پيغمبر باطني، بايد اين دو پيغمبر با هم تطبیق كنند، بايد پيغمبر عقل مطابق پيغمبر خارج و پيغمبر خارج هم مطابق پيغمبر داخل باشد. چرا كه مستقلات خلاف ضوابط صحيحه عقليه حكم نمي‏كند.

یک حرفي هم آقايان دارند: «كلما حكم به العقل حكم به الشرع» عكسش هم «كلما حكم به الشرع حكم به العقل» است. يكي از اركان و اصولي كه اسلام به معناي واقعي، كه مذهب شيعه ‏است، اسلام به تمام جوانب و جهات كماليش در مذهب شيعه متجلي است، شيعه اثني عشريه.

بنده با ارباب مذاهب و ادیان، زياد سخن گفته و مذاكره‏ کرده‌ام، خيلي كتاب‌هايشان را ديده‏ام، خاخام‌هاي يهودي، كشيش‌هاي نصراني، توي جوال خيلي با آن‌ها رفته‏ام، اُشهد الله العلی العظیم، بدون تعصب و با ترك تقليد، چون با تقليد به درد نمي‏خورد، با ترك تقليد از روش پدر و مادر كه چشم بسته و گوش بسته بخواهم راه پدر و مادرم را بروم، اين‌طور نبوده‏ است. همان كه توانستم چند كلمه اوليه ياد بگيرم و كتاب‌ها را بخوانم، با آن‌ها مذاكره كردم. ديدم آن دینی كه با اصول عقليه، اركانش و عقلیاتش تطبيق مي‏كند، اسلام است، نه دين يهود است و نه دين نصاري.

و در دين اسلام، من با ارباب مذاهب خيلي صحبت كرده‏ام، با قاضي كلام‌ها و فضل عمرها زياد مي‏آمدند به مشهد و من با آن‌ها هم جوال و هم جوار مي‌شدم. و ديدم كه اگر مذهبي در اسلام قابل ستايش و قابل قبول است، همين مذهب شيعه اثني عشريه است.

يكي از اركان و اصول مذهب شيعه اثني عشريه اين است كه: «إِنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو مِنْ حُجَّة »[18] اين يكي از اركان و اصول مذهب شيعه ‏است، اين در مذهب حنفي‌ها نيست، اين در مذهب شافعي‌ها نيست، اين در مذهب حنبلي‌ها نيست، اين در مذهب مالكي‌ها نيست، در مذهب نصاري نيست و در مذهب يهود نيست، اين مال شيعه ‏است. و اين فرمايش از پيشوايان شيعه، ائمه هداه مهديين، صلوات الله عليهم اجمعين كه اول آن‌ها حضرت اسدالله‌الغالب علي ابن ابي طالب علیه السلام و آخرين آن‌ها خود امام ‏زمان علیه السلام است، از لسان آن‌ها متظافر، بلکه متواتر نقل شده‏ است.

و «علامه مجلسي»، صاحب اين قبه و بارگاه كه،

خدا را قسم مي‏دهم به حق آيات قرآن، الساعه از اين مجلس كوچك ما، طبقات انوار غير متناهي به روح مطهر اين بزرگوار و پدرش عطا بفرمايد.

بزرگترين خدمت را اين پدر و پسر به دين اسلام و مذهب شيعه كرده‏اند. اين‌ها در دستگاه علي ابن ابي طالب علیه السلام و اولاد طاهرینش:، يك مقام رفيع دارند و بر گردن همه ما ذي حق هستند. ما بايد اداء كنيم، حق بزرگواري و حق نعمت اين‌ها را، جز به دعا، با چيز ديگري نمي‏توانيم اداء كنيم، لذا به دعاي من آمين بگوئيد و در این دعا و آمین‌ها خیر خواهید دید.

خدايا به روح مطهر امير المؤمنين علیه السلام و ابناء معصومينش: آن به آن، بر علو درجات و ارتقاء مقامات اين پدر و پسر، مطابق علم خودت بيافزا.

«علامه مجلسي»، محيي احاديث ائمه طاهرين:، در مجلدات مباركات «بحارالانوار» كه راستي بحارالانوار است، درياهاي نور است. مخصوصا آقايان اهل علم می ترسم من زنده نمانم این سفارش را به شما می کنم جلد هفتم بحارالانوار را كلمه به كلمه‏اش را مطالعه بفرمائيد، جلد هفتم چاپ کمپانی، در چاپ جدید تجزیه کردند مجلد هفتم را کامل از بدو تا ختم بخوانید، اگر يك دوره خوانديد، قلبتان عوض مي‏شود، قلبتان نوراني و روشن مي‏شود، چشمتان به مقامات نورانيت معصومين باز مي شود، علي التحقيق، عوض مي‏شوید.

اين روايت را به لهجه‌هاي مختلفه «علامه مجلسي» قدس الله سره القدوسي، در كتاب مستطاب «بحارالانوار» ذكر كرده ‏است. محدث جليل محمد بن حسن «شيخ حر عاملي» هم رضوان الله عليه در كتاب «اثبات الهداه» مفصلا ذكر كرده ‏است، و ديگران و ديگران هم به پيروي اين بزرگواران ذكر كرده‏اند. بالغ بر شصت الی هفتاد حديث، ثقه الاسلام «محمد بن يعقوب كليني» رضوان الله عليه در كتاب مستطاب «اصول كافي» كتاب الحجه، آن‌جا ذكر كرده ‏است کتاب اضطرار علی الحجه این روایت را مراجعه کنید

شيعه از زبان پيشوايانش، يعني ائمه اثني عشر: متضافر، بلكه متواتر از حيث معنا، اين مطلب را دارد. اين ركن مذهب شيعه ‏است، اين پایه اوليه محكمی است كه شيعه بناي مذهب خود را بر آن پایه نهاده ‏است، اين مال ما است و مال شيعه است و آن چهار تا مذهب ديگر ندارند، و مال اسلام است و اديان ديگر ندارند. و همين، دليل بر حقانيت اسلام و حقانيت مذهب شيعه ‏است، به جهت اين‌كه، يك ركن عقلي را اين دارد و آن‌ها ندارند، این چيست؟

آن اين است كه: «إِنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو مِنْ حُجَّة »[19]، زمين لحظه‌ای از حجت خدا خالي نمي ماند. حجت خدا، آن را هم ان‌شاءالله براي شما با موازين علمي شرح مي‌دهم، همان كه «حكماء پهلوي» بنام «كدخداي عالم طبيعت» و «كدبانوي اين جهان» ذكر مي‏كردند. حكماي پهلوي كه در هزار و اندي سال قبل بودند و بچه‏هاي قوچان خراسان بودند: «الفهلويون الوجود عندهم حقيق ذات تشكك تعم» كه «حاج ‏ملاهادي» مي‌گويد: آن‌ها هستند، به نام كدبانو و كدخدا مي‏گفتند.

«حكماء مشاء» به نام «عقل فعال» كه مؤَثر در عالم اجسام و اجرام است، تعبير مي‌كردند. «حكماء اشراق» تعبيري ديگر دارند، حالا انها را نمی خواهم بگویم اين محور اين عالم است.

آن که محور عالم است، آن كه جان اين جهان است، آن كه روح و روان زمين و آسمان و كهكشان است. در روايات پيشوايان ما و ائمه ما: دارد، اين را «ابوحنيفه» نگفته است، اين را «محمد ابن ادريس» نگفته ‏است، اين را «مالك ابن انس» و «احمد حنبل» نگفته است، امام جعفر صادق علیه السلام گفته و امام محمد باقر علیه السلام و علي بن ابي طالب علیه السلام اين‌ها گفته‏اند، و از همين جا مي‏فهميم كه اين‌ها به حق بوده‏اند.

آقا، ما موجوديت و شخصيت اشخاص را از گفتارشان مي‌شناسيم، توي حمام كه سلب همه تعينات شده ‏است، همه لخت و عور و برهنه هستني، اگر بخواهيم بفهميم اين آقائي كه پهلوي دست ما نشسته ‏است، چگونه است؟ گوش مي‏دهيم، ببينيم چه مي‌گويد؟ از حرف‌هايشان مي‏فهميم چي هستند. اگر صحبت از باقلا و شلغم و لبو و اين‌ها كردند، مي‏فهميم طبق كشند، اگر صحبت از اصل برائت و استصحاب و اشتقاق و حجیت متعارضین کردند، می‌فهمیم از علمای علم اصول هستند، اگر صحبت از قانون منزلت و قانون ید و قانون چه و چه، مي‌فهميم فقهاء هستند، اگر از قواعد هندسي و مطالب رياضي صحبت كردند، مي‏فهميم محصلین علوم جديده هستند. حضرت علي‏بن‏ابي‏طالب علیه السلام مي‏فرمايند: « الْمَرْءُ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِهِ »[20].

مرد پنهان بود به زير زبان تا نگويد سخن ندانندش

ما علي ابن ابي طالب علیه السلام را از كلماتش مي‏شناسيم، شیخين را هم از كلماتشان مي‏شناسيم، ما حسن بن علی علیه السلام و حسين بن علي علیه السلام و امام جعفر صادق علیه السلام را از كلماتشان مي‏شناسيم. «لِسَانُكَ تَرْجُمَانُ عَقْلِك»[21]، زبان تو، مترجم موجوديت تو است، اگر سخن شلغم كشيدي جلو، معلوم مي‏شود طبق كشي، اگر سخن از مطالب علمی رياضي و طبيعي گفتي، معلوم مي‏شود جناب عالي، مهندسی و دكتری و پروفسوري، اگر سخن از مطالب دینی، از جنبه قواعد فقهي گفتي، مي‏فهميم فقيهي. از جنبه فلسفي، مي‏فهميم حكيم هستي. ما از كلمات همين ائمه مي‏فهيمم اين‌ها كي هستند؟ كلمات ابو حنيفه و محمد بن ادريس و اين‌ها را مي‏گذاريم، نگاه مي‏كنيم مي‏بينيم، اين‌ها يك گوهر و جواهر عجيبي هستند. امام محمد باقر ما علیه السلام، امام جعفر صادق ما علیه السلام، علي ابن ابي طالب ما علیه السلام، اين حرف‌ها را گفته‏اند. متجاوز از شصت، بلكه هفتاد حديث متظافر، بلکه متواتر گفته‏اند كه زمين آني از کدخدا و حجت الهيه خالي نمي‏ماند، كه اگر آنی خالی شود «لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا»[22] زمین اهل خود را در خود فرو مي‌برد مثل موج دريا همه را فرو مي‏بلعد.

مدارك:

«اصول كافي» «محمد بن يعقوب كليني»، «اثبات الهداه» «محمد حر عاملي»، دريايش و مركزش را بخواهي، «بحارالانوار» «مرحوم مجلسي» رضوان الله علیهم اجمعین. اين فرمايش مطابق عقل است، عقلاء، عقلاء، دانشمندان، عقل اين حرف‌ها را مي‏زند.

اين منطق، منطق عقلي است كه بزرگان ما، که عقل مجسم خارجی هستند، چنان‌كه عقل، امام داخلي است، آن بزرگواران فرموده‏اند. این منطق عقلی دارد، اين دليل محكم عقلي دارد و آن دليل محكم عقلي، نشانه حقانيت اين مذهب است. بيان این‌که چطور منطق عقلي دارد به عهده فردا شب.

اين هم افتتاح و ابتداء كلام ما، نه از نظر جمعيت، بالله كه قسم شرعي است، از نظر آن‌كه پاره‌اي از كلمات به سمع مباركتان برسد، دلم مي‏خواهد تشريف بياوريد و آن‌هائي هم كه نمي‏فهمند، ديگر بر من اعتراض نكنند، يك شب، دو شب كه آمدند، ديدند نمي‏فهمند، ديگر نمي‏آيند. اگر ساكت بنشينند و گوش بدهند، ثواب مي‌برند، به من نگويند، مطلب سطحش بالا است، چون اگر پائين بياورم يك عده دانشمندان مي‏گويند: چرا پائين آوردي؟ البته تا جائي كه ممكن باشد، حرف‌ها را مطلوب اكثريت، بيان مي‌كنم. ولي اگر چيزي را نفهميدند، عوام هستند و تشريف نياورند. ببينيد اگر مي‏فهميد و بهره می‌برید فبها، اگر نمي‏فهميد، به من اعتراض نكنيد.

خدايا به حق امام ‏زمان علیه السلام قلوب حاضرين را به انوار معرفت خودت و معرفت نبي خودت و معرفت حجت خودت بيش از پيش روشن بفرما.

خوراك آقاجان، هر چقد مطبوع و خوب باشد، اگر نمك نداشته‏باشد، آدم از آن خوراك لذت نمي‌برد، خوراك بايد نمك داشته ‏باشد. معشوق شما هم، هرچه قدر خوشگل باشد، اگر نمك نداشت، با ملاحت و دل ربا نمي‏شود.

مجمع روحاني هم همين‌طور است، مجامع روحاني، هرچقدر پر معنا باشد، اگر نمک نداشته باشد، لذت ندارد. نمك مجامع روحاني، توسل به امام حسين علیه السلام است و گريه بر امام حسين علیه السلام است. من در اين موضوع خيلي حرف دارم. در دهه عاشورا، اگر از چشم خود من اشك جاري نشود، آن شب و روز براي من منفور است. چشمي‏كه در دهه عاشورا خشك بماند، آن چشم پيش بنده منفور است. مجمع روحاني كه منعقد شود و در آن توسلي و توجهي به امام حسين علیه السلام نشود، آن در نظر بنده بي نمك است. لهذا، خواه ناخواه در خانه امام حسين علیه السلام هم بايد برويم، بايد تا كربلا يك قدم برويم، حالا كم يا زياد، آن ديگر به شب‌هاي آينده.

يك شعري از «علامه بحر العلوم» يادم آمد، چون در مجلس ما اهل علم، انوار آسماني زياد هستند الحمد لله، اين شعر را براي آن‌ها مي‏خوانم، بعد هم ترجمه مي‏كنم. همين قدر كه حال عزائي در مجلس پيدا بشود خوب است. اشعار «علامه بحر العلوم» در نظر بنده اعتبارش از مقاتل معتمده كمتر نيست. در آن مجموعه مفصلی كه راجع به سيدالشهداء علیه السلام گفته است، دو تا شعر دارد، مي‏خوانم، آقايان طلاب اهل علم متاثر شوند، بعد هم برای شما معنی مي‏كنم:

«كم قامتي هم خطيا منذرا و تلا آيه فما اغنت الايات و النذر قال الضبوني و جدي احمد و صلوني ما غايتي و لم يكذب من خبر دعوتموني بنصري اين نصركم و اينما و الزبر»[23]

هركس معناي اين شعر را فهميد، دلم مي‏خواهد بلند گريه كند و به ديگران ياد بدهد.

«هل من مغيث يغيث لوجه الله بشريه هل راحم يرحم الطفل الرضيع لشكر»[24]

معنی کنم، همه بنالید.

چرا مرا دعوت كرديد؟ شما مرا دعوت كرديد، نامه‌ها نوشتيد، فرستاديد. مهمانتان آمده‏ است، به سرزمين شما وارد شده‏ است.

مهمان اگر دعوت شد، وقتي وارد در مي‌شود، هرچه طلب كند، مادامی‌که ميزبان قدرت دارد، بايد خواسته مهمان را برآورد، چون دعوت كرده ‏است.

مهمان شما وارد شده ‏است، مهمان شما از شما طلب يك جرعه آب مي‏كند.

آيا دادرس و فريادرسي هست به داد اولاد پيغمبر9 برسد؟ يك شربت آبي به آن‌ها بدهد؟

معنی کنم:

« هل راحم يرحم الطفل الرضيع»[25]

آيا يك فرد با مروتي پيدا مي‌شود به اين بچه شيرخواره من رحم كند؟

بحق مولانا الحسين المظلوم علیه السلام و باهل بيته المظلومين:

يا الله

بنده گفتارهاي منبر را مقدمه برای روضه مي‏دانم، روضه را مقدمه براي دعا مي‌دانم. حالتان، حال توجه به خدا است، چند تا آمين بگوئيد، آن وقت تشريف ببريد.

خدايا به قطرات خون امام حسين علیه السلام و به قطرات اشك امام حسين علیه السلام همين ساعت امر فرج و ظهور امام‏زمان علیه السلام را اصلاح بفرما.

به زودی ما را به دیدار و به نصرت آن بزرگوار سعادتمند بفرما.

دل ما را از نور ولایت و محبتش متجلی فرما.

قلب مقدس آن بزرگوار را از ما راضی و خشنود فرما.

سایه عز ولایش را بر سر ما و همه مسلمانان مستدام بدار.

ما را در ظل ولایش از هر خطا و اشتباه و هر خطر و صدمه‌ای حفظ بفرما.

مشکلات ما را به برکات امام زمان علیه السلام حل و سهل و آسان فرما.

گرفتاری‌های ما را برطرف بفرما.

سیئات اخلاقی ما را اصلاح بفرما.

بیماران ما را شفا بفرما.

بیماری‌های معنوی ما را شفا بده.

گناهان ما را ببخش.

توفیق تقوی و پرهیز از گناه تا آخر عمر به ما عطا بفرما.



[1] ص : 82 - 83
[2] اعراف : 16 - 17
[3] بحارالانوار : ج 74 ص 271
[4] یس : 60
[5] حجر : 41
[6] ص : 80 - 81
[7]
[8]
[9] یس : 11
[10] بقره : 2
[11] اسراء : 82
[12] اعراف : 52
[13] اعراف : 16
[14] نساء : 86
[15]
[16]
[17] نهج البلاغه : ص 81
[18] الکافی : ج 1 : ص 179
[19] الکافی : ج 1 : ص 179
[20] بحارالانوار : ج 68 ص 276
[21] بحارالانوار : ج 74 ص 232
[22] بحارالانوار : ج 23 ص 5