دشمنان آئین اعلی در فرانسه

[pejuhesh232]

ازادي در فرانسه براى وقاحت اري، اما براى نجابت نه

به گزارش شفقنا به نقل از فارن پالیسی، قرار است روز ۱۰ سپتامبر گروهی از زنان مسلمان و کودکانشان در شهر «پن-میرابو» فرانسه در نزدکی جنوب «مارسی» یک پارک آبی را اجاره کنند.



حضور در این استخر برای کسانی که مایلند پوشش موقرانه داشته باشند آزاد است، و زنان حاضر در این برنامه احتمالا از «برکینی» استفاده خواهند کرد که لباس شنایی است که بدنشان را از سر تا پا می پوشاند، و پسرهای بالاتر از ۱۰ سال اجازه ورود به استخر را نخواهند داشت.

این یعنی «میشل آمیل» شهردار ۶۲ ساله «پن میرابو» دقیقا ۵۲ سال پیرتر از آن است که حتی به شنا در این برنامه دعوت شود و او هم تصمیم گرفته است هر کاری از دستش بر می آید برای لغو آن انجام دهد.

او روز پنجشنبه در مصاحبه با روزنامه فرانسوی «لو پریزین» گفت: «استناد من به آیین نامه ای است که می تواند این برنامه را بدلیل امکان ایجاد اختلال در عرصه عمومی ممنوع کند. این کارها گروه گرایی است، و لاغیر».

اینکه شنا کردن گروهی از زنان و کودکان در یک مهمانی خصوصی دقیقا چطور می تواند «اختلال عمومی» ایجاد کند هنوز معلوم نیست. هدف از این برنامه ایجاد فرصتی برای زنان متدین مسلمان است تا بتوانند شنا کنند، چون همین زنان مسلمان هستند که اغلب بخاطر حضور مردان در مهمانی های استخری مجبورند از اینگونه برنامه ها کناره گیری کنند.

اما در عوض،‌ این برنامه به فرصتی برای سیاستمداران فرانسوی تبدیل شد تا نگرانی های خود از نفوذ مسلمانان به اماکن سکولارشان را فریاد بزنند.

به گزارش روزنامه فرانسوی «لوکسپرس»، «والری بویر» از اعضای راستگرای پارلمان گفت: «این برنامه واقعا غرض ورزانه است. جنگ برقع نشانه ای آشکار از تمایل بنیادگرایان برای ترسیم قلمرو خود و به اسارت کشیدن زنان است، و هدفشان این است که قلمرویی را ایجاد کنند که تحت یکپارچگی و کنترل اجتماعی اسلام باشد».

این اولین بار نیست که «برکینی» در اروپا جنجال درست کرده است. در ماه ژوئن، یک استخر شنا در نویتراوبلینگ، آلمان اعلام کرد در سانس های زنانه هرکس از چنین پوششی استفاده کند حضورش در استخر ممنوع است.

«هاینتز کیشل» شهردار این شهر در آن زمان اظهار داشت: «اینکه در روزی که فقط زنان در استخر حضور دارند چرا باید از برکینی با پوشش کامل بدن استفاده کرد برای من قابل فهم نیست. ضمن اینکه این کار در تضاد با اصول بنیادین یکپارچگی و فهم مشترک است، که همیشه در بسیاری از شهرها محل بحث است».

[pejuhesh232]

مدل جدید مبارزه با اسلام و ایجاد اسلام هراسی در فرانسه

به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ مبارزه با ارزش های اسلام و گسترش دادن اسلام هراسی در کشورهای غربی روز به روز، شکل تازه ای به خود می گیرد. در جدیدترین اقدام، دولت فرانسه پوشاندن کامل بدن در سواحل این کشور را ممنوع و آن را مغایر با ارزش های جامعه فرانسه خواند.



این قانون که چندی پیش توسط «مانوئل والز» نخست وزیر فرانسه به تصویب رسید، در شهر های مختلف این کشور اعمال می شود و اکنون نیز مسئولین شهر "نیس"، که ماه گذشته میلادی شاهد حمله تروریستی وحشتناک داعش بود، این قانون را در سواحل خود لازم الاجراء کرده اند.

در آیین نامه ای که به تصویب مانوئل والز رسید، آمده است: پوشاندن کامل صورت و تمام بدن در سواحل با آرمان های روابط اجتماعی فرانسه سازگاری ندارد و زنان مسلمان باید خود را با ارزش ها و آرمان های فرانسه تطبیق دهند.

در این قانون جدید، زنان مسلمان حق ندارند تمام بدن خود را در سواحل این کشور بپوشانند و در صورت تمایل به حضور در این سواحل، باید با لباس های بسیار باز و غیر اخلاقی که به هیچ عنوان با ارزش های اسلامی مطابقت ندارد، حاضر شوند.

تاکنون ۱۰ شهر از شهر های فرانسه این قانون را در سواحل خود عملیاتی کرده اند و در پی اجرای این قانون، سه بانوی مسلمان که با لباس های شنای پوشیده در سواحل شهر "کانس" حاضر شده بودند، توسط ماموران پلیس متوقف و مجبور به پرداخت جریمه ۳۸ یورویی (حدودا ۱۵۰ هزار تومان) شدند.

حال جالب آن است که برخی سیاستمداران فرانسوی از جمله معاون شهردار منتون، تصویب این قانون را، تصمیمی سیاسی قلمداد کرده که هیچ ارتباطی با مسائل دینی نداشته و نمی تواند به عنوان مثالی برای اسلام هراسی شمرده شود.

[pejuhesh232]

فرهنگ الحادي غرب ماسك دروغين ازادي زنان را كنار زده و ماهيت خود را اشكار مي كند

فرارو- ناصر فکوهی؛ روز 23 اوت 2016 (دوم شهریور 1395) چند عکس در شبکه‌های اجتماعی جهان منتشر شدند و به سرعت تیترهای اول روزنامه‌های بین المللی به خصوص در بریتانیا و آمریکا را به خود اختصاص دادند. عکس ها، در یک پلاژ در شهر نیس در جنوب فرانسه، گرفته شده بودند: چهار مامور پلیس مرد تنومند با اونیفورم‌های سنگین و لباس‌های ضد گلوله، باتوم به دست و اسلحه به کمر، زن میانه سالی را محاصره کرده بودند. زن کلاهی پارچه‌ای و آبی رنگ بر سر و لباسی به همان رنگ برتن دارد. عکس‌های بعدی نشان می‌دهند که این زن، ناچار می‌شود نشان دهد که زیرلباس آبی رنگ، لباس شنا بر تن دارد ولی سرانجام ماموران جریمه اش می‌کنند.



این تصاویر، عامل انزجار و اعتراضات گسترده در محافل مطبوعاتی و افکار عمومی جهان علیه فرانسه شدند. موضوع به چندین مصوبه شهری مربوط می‌شود که در هفته‌های اخیر در بیش از سی شهر ساحلی این کشور به تصویب رسیده‌اند و بر اساس آن‌ها پوشیدن مایوی بورکینی (مایوی «اسلامی» که تمام بدن را می‌پوشاند) و یا داشتن حجاب در کنار ساحل، ممنوع و برای این کار، جریمه و اخراج از پلاژ را پیش بینی کرده‌اند.

چند روز پس از پخش این عکس‌ها، به شکایت اتحادیه حقوق بشر(LDH) و کمیته مبارزه با اسلام هراسی در فرانسه (CCIF) روز 26 اوت، دیوان عالی اداری فرانسه (Conseil d'Etat) بالاترین مرجع تصمیم گیری قانونی در مورد قوه مجریه، مصوبات پیشین را لغو و آن‌ها را مخالف آزادی‌های مندرج در قانون اساسی برای شهروندان اعلام کرد.

با وجود این، شهرداران برخی از این شهرها که به راست افراطی و راست فرانسه تعلق دارند، اصرار دارند به فشار و جریمه زنان مسلمان ادامه دهند و در این راه از پشتیبانی گروهی از مردم اسلام هراس نیز که با پلیس همراهی می‌کنند برخوردار بوده و در چند مورد کار به تشنج و زد وخورد نیز کشیده شده‌است. گروهی از سیاستمداران نیز در پی ارائه یک لایحه قانونی در پاییز امسال به مجلس فرانسه برای ممنوعیت کامل حجاب در پلاژ‌ها هستند.

فرانسه بار دیگر دو پاره شده است: در یکسو راست سنتی و راست نوفاشیست (جبهه ملی مارین لوپن) و بخش بزرگی از نمایندگان و منتخبان شهری چپ سوسیالیست و از جمله نخست‌وزیر سوسیالیست اما راست‌گرای فرانسه مانوئل والس قرار گرفته‌اند و در سوی دیگر اکثریت قریب به اتفاق مسلمانان فرانسه (ده درصد جمعیت این کشور)، بخش اصلی طرفداران چپ فرانسه، اکثریت قریب به اتفاق روشنفکران و دانشگاهیان و سازمان دفاع از حقوق بشر و حقوق اقلیت‌ها.

به نظر می‌رسد بحث‌هایی که حدود پانزده سال پیش درباره ممنوعیت حجاب در مدارس فرانسه به راه افتاد و سه‌سال پیش بار دیگر در مورد ممنوعیت حجاب برقع (که صورت را می‌پوشاند) در فضاهای عمومی، به راه افتاده بود، و سرانجام پس از بمب‌گذاری‌های پی در پی، در مورد محدود کردن مساجد و کنترل هر چه بیشتر آن‌ها در سال گذشته ایجاد شدند، دوباره در راه هستند.

در همه این موارد، احزاب و کنشگرانی سیاسی که کم‌ترین باوری نه به لائیسیته، نه به ارزش‌های جمهوری ندارند (به خصوص راست افراطی و طرفدار رسمی تزهای فاشیستی) این ارزش‌ها را سپر بلای طمع خود به جذب پوپولیستی آرای عوام کرده‌اند تا با بهره بردن از اسلام هراسی رایج، خود را آخرین مدافعان فرانسه «ابدی» نشان دهند.

این گروه‌ها امروز طرفدار وضع قانون ممنوعیت مطلق «بورکینی» و حجاب در پلاژها هستند و تمام مقامات بلند پایه راست و راست افراطی فرانسه (به جز نخست وزیر پیشین، آلن ژوپه) درمیان آن‌ها مشاهده می‌شوند. اما در کنار آن‌ها برخی از مقامات چپ فرانسه مثل مانوئل والس نیز «بورکینی» را نماد یک «اسلام ارتجاعی و مرگبار» توصیف کرده‌اند.

این در حالی که مخالفان وضع چنین قوانینی از حق اقلیت‌ها در برخورداری از انتخاب شیوه و زندگی شخصی شان دفاع می‌کنند و دقیقا این را تفاوت اساسی دموکراسی‌های ریشه دار از دیکتاتوری‌های جهان سومی می‌دانند که حق هر کاری علیه مردم خود را برای خود مسلم می‌دانند.

امروز هرچند دیوان عالی دولتی فرانسه با رای خود در لغو مصوبات محلی (همچون سال گذشته مجلس سنا با رای خود در مخالفت با تغییر قانون اساسی برای سلب تابعیت از محکومان تروریست) نشان دهنده رشد عقلانیت دولتی در فرانسه است، اما در معیارهایی که جهان در ارزیابی از دموکراسی‌های پیشرفته دارد، صرف مطرح شدن چنین مسائلی، آن هم نه برای نخستین بار در فرانسه، گویای مشکل و آسیبی سیاسی و اجتماعی است که باید آن را جدی گرفت.

در واقع، دولت‌های فرانسه ده‌ها سال است در توهم قرار داشتن در راس فرایند «لائیسیته» هستند و همواره مایلند تعبیر به شدت خودکامه خویش را به همه تحمیل کنند.

از این‌رو بی‌جا نخواهد بود که در این رویکرد اثری از تفکری ژاکوبینی ببینیم که به شدت در پهنه‌ها و کنشگران سیاسی این کشور ریشه دوانده است و هر روز آن‌ها را بی‌اعتبار‌تر می‌کند. ژاکوبن‌ها جناح تندروی انقلاب فرانسه 1789 بودند که باور داشتند همه ارزش‌های انقلاب را باید با خشونت و زور و به خصوص به برکت ِ تیغ تیز «گیوتین» حفظ کرد، که همه مشکلات را می‌توان با این ابزار کشنده از میان براشت و همه مخالفان بالقوه وبالفعل را به پیروی از ارزش‌های جمهوریت و انقلاب کبیر واداشت.

سرانجام نیز هر چند اکثر آن‌ها خود قربانی سرکوب و خفقان و گیوتینی شدند که به راه‌انداخته بودند، اما روحیه ژاکوبنی به شدت در نهادها و رویکردهای سیاسی فرانسه از جمله در آنچه «دفاع از لائیسیته» و «ارزش‌های جمهوریت» نامیده می‌شود، جا افتاد.

در تاریخ صد سال اخیر فرانسه بارها شاهد این رویه علیه اقلیت‌ها و گرایش‌های مخالف زورگویی‌های دولت بودیم: از جنگ‌های استعماری که فرانسه به نام آزادیخواهی تا نیمه قرن بیستم به آن‌ها ادامه می‌داد تا بحران استقلال الجزایر در دهه 1950؛ از سرکوب دانشجویان و کارگران در مه 1968 تا روش‌های آمرانه جمهوری پنجم و گلیسم؛ از سیاست‌ها نادرست دخالت نظامی در خاورمیانه و آفریقا تا رابطه با عراق صدام و عربستان سعودی؛ از تداوم سیاست‌های استعماری در آفریقای سیاه و مسئولیت در کشتارهای بزرگی نظیر قتل عام رواندا در دهه 1990 تا سیاست‌های زورگویانه برای نفی هویت مهاجران به ویژه مهاجران اسلامی در سال‌های اخیر.

فرانسه در میان کشوری توسعه‌یافته (که باید با کشورهای توسعه یافته دیگر مقایسه شان کرد و نه با دیکتاتورهای‌های جهان سومی) امروز بدترین وضعیت در مدیریت تکثر قومی و به خصوص در تن دادن به اسلام هراسی دارد: نسل دوم و حتی سوم جمعیت مسلمان این کشور، هنوز نمی توانند کار و تحصیل مناسبی داشته باشند و اغلب در گتوهای شهری و حومه‌های نابسامان زندگی می‌کنند. و افزون بر این، هر روز باید شاهد قوانین سخت‌تر و تبعیض‌آمیزی باشند که هویت فرهنگی و دینی آن‌ها را هدف می‌گیرند و تنها جبران و «دلگرمی» کودکانه برای این همه ظلم، در استفاده «ویترینی» بوده است که از تعداد ‌اندکی مسلمانان در برخی از پست‌های وزارتی در چند دولت اخیر شده است.

پانزده سال پیش زمانی که بحث ممنوعیت حجاب در مدارس پیش کشیده شد، اکثریت روشنفکران و متخصصان فرانسه هشدار دادند که با این کار نه تنها دفاعی از سکولاریسم و لائیسته نمی شود، بلکه با موجی از واکنش‌های دقیقا معکوس روبرو خواهیم شد. چیزی که امروز با گسترش رادیکالیسم سلفی و گسترش بی مانند به «نمایش گذاشتن هویت اسلامی» در فرانسه با آن سرو کار داریم.

صدها جوان فرانسوی با ریشه و تبار عرب، در طول چند سال اخیر تحقیر شدن خود که به بهای در غلطیدن آن‌ها در فساد و زندان و مواد مخدر و جرم تمام شده بود، را با پیوستن به صفوف داعش پاسخ داده‌اند؛ همان جوان هایی که دو سال است خیابان‌های فرانسه را آماج حملات بی رحمانه و وحشیانه خود می‌کنند.

زمانی که چند سال پیش بحث گوشت حلال مطرح شد، باز هم برخی از شهرداران راست گرا تا جایی پیش رفتند که دستور دهند در همه مدارس شهرشان در وعده غذایی فقط گوشت خوک سرو شود و باز هم با دخالت وزارت آموزش و پرورش فرانسه بود که غذاخوری‌های مدارس امکان برخورداری از گوشت و ماهی و غذاهای غیر گوشتی را ایجاد و مساله را به صورت نسبی حل کرد. و امروز، داستان بورکینی به راه افتاده است و باز هم شاهد رویکرد ژاکوبنی هستیم که تصور می‌کند زورگویی و فشار و سرکوب بهترین روش برای هر گونه مشکل اجتماعی است.

سال‌ها است (دستکم از یازدهم سپتامبر 2001) روشنفکران و دانشگاهیان متخصص در حوزه تروریسم، هشدار می‌دهند که سیاست‌های تقویت تروریسم وهابی برای مقابله با کمونیسم که آمریکا به همراهی عربستان سعودی و پاکستان از دهه 1980 شروع کردند، و سپس با دلارهای نفتی عربستان در کشورهای غربی ادامه یافت، سیاست دخالت مستقیم نظامی و هر چه تندتر و بی رحمانه‌تر در کشورهای منطقه خاور میانه برای به دست آوردن انرژی ارزان، و سیاست تخریب و کودتا علیه دموکراسی‌های نوپای جهان سومی و برعکس دفاع تمام قد و مسلح کردن دیکتاتوری‌ها و مافیاهای جهان سومی و حتی کمک مالی به آن‌ها از طریق بانک جهانی و صندوق بین المللی پول (با تبدیل سیاست‌های نولیبرالی به برنامه‌های دولتی سخت گیرانه، به مثابه شرط استقراض خارجی) نتیجه‌ای جز فقر گسترده و فشارهای هر چه بیشتر و فروپاشی اجتماعی در این کشورها، افزایش مهاجرت به کشورهای غربی و عمیق‌تر شدن شکاف میان جهان توسعه یافته و جهان در حال توسعه نخواهد داشت و قدم بعدی آن نیز جنگ نامتقارنی خواهد بود که در قالب تروریسم ظهور خواهد کرد.

امروز غرب ناچار است هر روز با خطر گسترش تروریسم سر کند و در برابر آن بی دفاع است، ولی باز هم به دلیل منافع سرمایه داری، نه دست از دخالت‌های نظامی خود در منطقه و دفاعش از تندروترین عناصر دولت آپارتایدی اسرائیل بر می‌دارد، نه دست از حمایت از دیکتاورهای جهان سومی می‌کشد، و نه حاضر است توسعه‌ای واقعی را در این پهنه‌ها از طریق انتقال‌های سرمایه‌ای و فناوری لازم امکان پذیر کند.

و در میان این رویکرد عمومی جهان نولیبرالی که امروز تقریبا اکثریت سیاستمداران کشورهای توسعه یافته را شامل می‌شود و برملا شدن پرونده هایی چون «اسناد پاناما» نشان می‌دهد که دستکم در «دزد سالاری» وجه مشترک بزرگی با سیاستمداران جهان سومی دارند، اما، فرانسه، موقعیتی باز هم بدتری دارد، زیرا در کشورهایی چون کانادا، ایالات متحده، بریتانیا، و البته در اسکاندیناوی، روش‌های بسیار انعطاف پذیر تری برای احترام گذاشتن به هویت‌های فرهنگی و دینی افراد به وجود آمده است.

امروز دیدن حجاب اسلامی در میان ورزشکاران، مسئولان اداری و حتی نیروهای پلیس و نظامی این کشورها امری شگفت انگیز نیست، و این در حالی است که در فرانسه، دویست سال پس از انقلاب هنوز می‌توان شاهد آن بود که چهار پلیس مرد تنومند، زنی میانه سال را محاصره و تحقیر و جریمه کنند که چرا کلاهی بر سرش گذاشته است. متاسفانه همه چیز گویای آن است که سیاستمداران حرفه‌ای فرانسه که بخش بزرگی از آنها، چه چپ و چه راست، به یک اندازه فاسد هستند، گوش‌ها و چشم‌های خود را محکم بسته‌اند تا سخنان روشنفکران و دانشگاهیان، سازمان‌های حقوق بشر و همه دلسوزان واقعی ارزش‌های انقلاب فرانسه و جمهوریت را نشوند؛ سیاستمدارانی که ظاهرا تنها دهان خود را باز گذاشته‌اند تا حرف‌های کلیشه‌ای و پوپولیستی و عوام فریبانه درباره تراژدی هایی که یکی پس از دیگری از راه می‌رسند، را تکرار کنند.

[pejuhesh232]

مخالفت با نام اسلامي براى فرزندان مسلمان

به گزارش «شیعه نیوز»، روزنامه‌نگار دست راستی فرانسوی، رشیده داتی را نکوهش کرده که زهره، دختر هفت ساله او، به دلیل نامش از کودکان دیگر "کمتر فرانسوی" است.

این روزنامه‌نگار گفته است چنین روش نامگذاری وطن‌پرستانه نیست به این دلیل که اسم از فهرست رسمی اسم های فرانسوی مسیحی انتخاب نشده است.

رشیده داتی، وزیر پیشین دادگستری گفته است این سخنان از سر "بیماری" است. زهره نام مادر خانم داتی بوده و نام مادرش را روی کودکش گذاشته است.

اریک زمور روز دوشنبه در برنامه‌ای تلویزیونی خواستار بازگرداندن قانونی شد که انتخاب در نامگذاری کودکان را محدود می کند.

این قانون که ٢٠٠ سال پیش توسط ناپلئون بناپارت تصویب شده بود سال ۱۹۹۳ بی اعتبار اعلام شد.

اریک زمور، که به گفته خودش احساس می کند مارین لوپن رهبر جبهه ملی فرانسه به اندازه کافی دست راستی نیست، گفته است نام های غیر مسیحی مانند زهره، و یا نام ستاره فوتبال فرانسه زین الدین زیدان، افراد مسما به آنها را از شخص خودشان "کمتر فرانسوی" نشان می دهند.

او گفت با نام زهره برای دختر خانم داتی، که اصالت شمال آفریقایی دارد، مخالف است. اریک زمور گفت: «او دخترش را زهره نام گذاشته. به نظر من این اهانت است و من همین را به او هم گفتم.»[!]

او افزود: «به نظر من با گذاشتن نام های مسلمانی شما تاریخ فرانسه را رد می کنید.»

خانم داتی، که در کابینه نیکولا سارکوزی رئیس جمهور سابق وزیر دادگستری بود، در یک خانواده مسلمان بزرگ شده اما بخشی از تحصیلاتش در یک مدرسه خصوصی کاتولیک بوده است. او پیش از این گفته بود در قدم اول خود را "دختر فرانسه" می داند.

او در دفاع از نام دخترش پرسید: «آیا شما گذاشتن نام مادرتان به فرزندتان را مفتضح می دانید؟"

«من مادرم را دوست داشتم. دختر کوچکی دارم و به او نام مادرم را دادم. کاری که هر روز میلیون ها نفر از مردم فرانسه می کنند.»

[pejuhesh232]

قتل بانوی مسلمان به دست نژادپرست فرانسوی

به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ مقامات پلیس فرانسه، از قتل یک بانوی محجبه فرانسوی به دست فردی ناشناس در شهر "پانتین" خبر دادند.

در تحقیقات اولیه پلیس مشخص شد فرد مهاجم که هنوز هویت او مشخص نشده، شش گلوله به سمت این بانوی محجبه شلیک کرد و اصابت دو گلوله به سر زن، باعث کشته شدن او شد.

شاهدان این حادثه دلخراش به افسران تحقیق پلیس گفتند: در حالیکه این بانوی مسلمان در خودوری خود نشسته بود، توسط فردی سوار بر اسکوتر مورد حمله قرار گرفت و فرد مهاجم با اسلحه ای که در دست داشت از فاصله بسیار نزدیک به سمت این بانوی مسلمان شلیک کرد.

پلیس پوکه شش گلوله را در اطراف خودروی مقتول یافت که مربوط به سلاح قاتل بوده است.

علیرغم اینکه شواهد حاکی از نژادپرستانه بودن این حمله است، ولی پلیس فرانسه مدعی شده است که این حمله از روی خصومت شخصی به وقوع پیوسته و هیچ ارتباطی با بحث اسلام هراسی ندارد.

گفتنی است پلیس هویت بانوی مسلمان قربانی در این حمله وحشیانه را هنوز به طور کامل مشخص نکرده ولی او را دارای اصلیتی آفریقایی معرفی نموده است.

شایان ذکر است پس از وقوع حملات تروریستی در شهرهای پاریس و نیس، حملات نژادپرستانه علیه مسلمانان در فرانسه افزایش چشمگیری داشته است و در این میان بیشترین قربانیان این حملات، بانوان محجبه مسلمان بوده اند. چراکه حجاب آنها، ایشان را از دیگران متمایز کرده و نژادپرستان به راحتی آنان را تشخیص داده و مورد حمله قرار می دهند.

[pejuhesh232]

زنان مسلمان، در فمینیسم فرانسوی «زن» نیستند

به گزارش مشرق، روزنامه انگلیسی دیلی‌تلگراف در یادداشتی روز چهارشنبه موضوع محدودیت‌های اخیر در فرانسه برای پوشیدن لباس شنای اسلامی را مورد انتقاد قرار داده است.

«سمیه منظور-خان» در تیتر این یادداشت نوشته است: «مردم عزیز سفیدپوست فرانسه، اجبار به برهنگی آزادی مورد دلخواه من نبود.»

وی این یادداشت را در واکنش به اقدام‌های اخیر مسئولان در چند شهر ساحلی فرانسه برای ممنوعیت پوشیدن «بورکینی»، (لباس شنای اسلامی) برای زنان نوشته است.

«سمیه منظور خان» می‌نویسد: «ظاهراً تعریف ظلم فقط وقتی است که مردان سیاه‌پوست نحوه پوشش شما را تعیین می‌کنند؛ وقتی مردان سفیدپوست همین کار را انجام بدهند، اسمش آزادی است. اما حتی فمینسیم فرانسوی هم ریشه در استعمارگری و امپریالیسم دارد.»

وی خاطرنشان کرده اتفاقاتی که در حال حاضر در فرانسه در حال وقوع است، ادامه مجرم‌سازی از مسلمان بودن است؛ به ویژه مجرم سازی از مسلمانانی که مذهب آنها نمایان است - خصوصاً زنان مسلمان.»

این تحلیلگر مسلمان در بخش دیگری از یادداشتش نوشته است: «ما نظاره‌گر این هستیم که زنان با استفاده از زور مجبور می‌شوند بورکینی‌هایشان را از تن در بیاورند. در کن یک زن مسلمان صرفاً به دلیل پوشیدن روسری از ساحل بیرون رانده شده و جریمه شد.»

وی سپس به قوانین دوگانه فرانسه در این زمینه اشاره کرده و نوشته پوشیدن دامن بلند هنگامی که برای نمایش مد باشد، ممنوع نیست، اما هنگامی که توسط دختران مسلمان پوشیده شود، «ناگهان به نماد مذهبی تبدیل شده» و ممنوع می‌شود.

«سمیه منظور خان» در بخش دیگری از این یادداشت در اینتدیپندنت از فمینیسم فرانسه انتقاد کرده و ان را ریشه گرفته از تاریخ استعمارگری و امپریالیستی این کشور دانسته است.

این تحلیلگر می‌نویسد: «در چنین فمینیسمی، زنان، زن نیستند. بدن‌های زنان مسلمان، متفاوت است؛ آنها، افراطی و غیرانسان هستند و همانند همیشه محورهای نزاع ایدئولوژیکی بین غرب و شرق خیالی قرار می‌گیرند. »

وی درباره خط‌کشی‌های جهان به غرب و شرق را اقدامی طراحی‌شده توسط کشورهای غربی دانسته تا با ایجاد کردن گروه‌های قربانی بتوانند مفری برای گریز از تبعات درازمدت استعمارگری‌شان - یعنی مهاجرت و جنگ - پیدا کنند.

او می‌نویسد: «بیایید صادق باشیم. سوال من این است که چه عاملی باعث می‌شود مسلمانان در غرب افراطی شوند؟ بد و بیراه گفتن به داعش، آسان‌تر است تا اینکه ما نگاهی بیندازیم به سیاست‌های عمیقاً نژادپرستانه و تبعیض‌آمیزی که در بیخ گوش خودمان جریان دارد.»

[pejuhesh232]

فرانسه سرانجام واعظ جنجالی ضدشیعه را اخراج کرد

شفقنا افغانستان_ فرانسه بالاخره یک واعظ جنجالی و سلفی را از این کشور اخراج کرد.

به گزارش سرویس ترجمه شفقنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، پس از یک دعوای طولانی حقوقی، فرانسه تصمیم گرفت «امام الهادی الدعودی» را اخراج کند. این امام سلفی اهل الجزایر در مارسی در جنوب فرانسه فعالیت می‌کرد.

دعودی که از الجزایر به مارسی مهاجرت کرده بوده حتی شهروندی فرانسه را نیز نداشته است. وی متهم به ایراد سخنرانی و نفرت‌پراکنی علیه گروه‌های اقلیت نژادی و مذهبی در فرانسه به خصوص شیعیان بوده است. وزارت کشور فرانسه حکم اخراج او را پس از آن اجرا کرد که شکایت وکلای این سلفی تندرو به دادگاه حقوق‌بشر اروپا نیز نتیجه‌ای در بر نداشت.

دولت فرانسه مسجدی السنه در مارسی را نیز که الدعودی در آن فعالیت می‌کرد بسته است.

[najm134]

تاریخ فرانسه؛ قتل ۱۰ میلیون مسلمان فقط در الجزایر

غربیها در حالی اسلام را دین "تروریسم" می‌خوانند که مطالعه تاریخ نه چندان دور این ملل "تروریسم" واقعی را به خوبی توصیف می‌کند!


اخیراً رئیس جمهور فرانسه اسلام را دینی افراطی دانست و از انتشار کاریکاتورهای موهن و توهین به مقدسات اسلامی حمایت کرد.
غربیها در حالی اسلام را دین "تروریسم" می‌خوانند که مطالعه تاریخ نه چندان دور این ملل "تروریسم" واقعی را به خوبی توصیف می‌کند! برای مثال در هنگام اشغال چاد در سال ۱۹۱۷ توسط فرانسه، اشغالگران فرانسوی ۴۰۰ نفر از مسلمانان چاد را جمع کرده و سر آنها را قطع کردند!



بنا بر مقالات مؤسسه مطالعات سیاسی پاریس که معمولاً با عنوان مختصر سیانس‌پو (به فرانسوی: Sciences Po) شناخته می شود، هنگام ورود فرانسه به شهر آگوات در الجزایر در سال ۱۸۵۲، دو سوم جمعیت این کشور توسط اشغالگران فرانسوی منقرض شدند!

فرانسه از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۶، ۱۷ آزمایش هسته ای در الجزایر انجام داد، تعداد قربانیان این آزمایشها، از ۲۷ تا ۱۰۰ هزار نفر تخمین زده شده‌اند که البته تأثیرات آن تا به امروز نیز ادامه دارد.


۱۱ میلیون معدن الجزایر به مدت ۱۳۲ سال به اشغال درآمد و فرانسویها در ۷ سال ابتدای ورود خود، یک میلیون مسلمان و در ۷ سال پایانی حضور خود در الجزایر، یک میلیون و نیم مسلمان را به قتل رساندند.
مورخ "جک گورکی" تخمین زده که کل کشته‌شدگان الجزایری از زمان ورود فرانسه در ۱۸۳۰ تا زمان عزیمت آن در ۱۹۶۲، ۱۰ میلیون مسلمان است!
فرانسه تونس را به مدت ۷۵ سال، الجزایر ۱۳۲ سال، مراکش ۴۴ سال و موریتانی را ۶۰ سال به استعمار خود درآورده بود!
هنگامی که فرانسه در لشکرکشی معروف خود وارد مصر شد، سربازان فرانسوی با اسبهایشان وارد مساجد شدند و در حالی که شراب می‌نوشیدند، به زنان در مقابل خانواده‌شان تجاوز کردند و تعدادی از مساجد را به اصطبل اسبهای خود تبدیل کردند!

منبع: تسنیم