علویون اریتره

ایده شناسی و تجمع شناسی علویان جهان

علویون اریتره

پستتوسط najm134 » چهارشنبه ژانويه 25, 2017 7:57 pm

.
najm134
 
پست ها : 2044
تاريخ عضويت: چهارشنبه فبريه 03, 2010 10:15 am

علویان اریتره

پستتوسط najm134 » شنبه ژانويه 28, 2017 6:11 pm

علویون اریتره

اریتره از شرق به دریای سرخ راه دارد و از شمال و غرب با سودان و از جنوب با اتیوپی و از جنوب شرقی با جمهوری جیبوتی هم مرز است. اریتره 126 جزیره دارد و دارای منابع طبیعی فراوان و زمین های حاصل خیز است.

تصوير
پنجاه درصد مردم اریتره مسلمان هستند؛ ستمدیده ترین مردمانی که به علت موقعیت حساس جغرافیایی و تجاری کشورشان، بیش از چهارصد سال مورد تهاجم کشورهای استعماری قرار داشتند.

از سال 1527 تا 1557 پرتغالی ها بر این کشور مسلط شدند و از سال 1557 تا 1885 ترکان عثمانی آن را اشغال کردند. بعد از عثمانی ها نوبت دولت استعماری ایتالیا رسید؛ ایتالیایی ها بعد از تسلط بر اریتره، بیشترین ظلم و ستم را بر مردم مظلوم اریتره روا داشتند. بیست و پنج هزار نفر بین سال های 1913 تا 1918 به جرم فعالیت های سیاسی اعدام شدند.

اریتره 5 میلیون نفر سکنه دارد که 80% آن مسلمان ، 15% مسیحی و 5% بت پرست هستند . مسلمین به زبان عربی تکلم می کنند . بت پرستان زبان محلی دارند و بین مسیحیان زبان تیگره رواج دارد مسلمانان غالبا در دشتهای شرقی و غربی سکونت داردند ولی مسیحیان در نقاط مرتفع و فلاتها زندگی می کنند . 78% مردم اریتره در روستاها هستند که به کشاورزی مشغولند . بقیه در شهرها می باشند . اساس فعالیتهای اقتصادی اریتره بر کشاورزی و دامداری استوار است . کشاورزی غنی داشته موز و سایر میوه های فصلی و انواع سبزی از محصولات زراعی آن می باشد . ثروت دامی اریتره که شامل گاو و گوسفند و شتر است ، به ده میلیون راس بالغ می گردد .

مهمترین منابع معدنی آن عبارتند است از : طلا ، نیکل ، آهن ، مس ، منگنز ، کبالت ، نقره ، آلومینیوم ، پتاسیم ، و نفت . در سال 1973م هایلاسلاسی امتیاز بهره برداری از معادن اریتره را به 18 کمپانی بزرگ خارجی داده بود که مسلمانان با مبارزه ای مستمر اجازه غارت منابع سرزمین خود را به آنان ندادند . تنها پالایشگاه آن در بندرعصب استقرار یافته . و کارخانه های کمپوت سازی و تولید سیمان در سایر شهرها بویژه اسمره ( مرکز آن ) می باشد .

سیر تاریخی جنبش رهایی بخش اریتره

اریتره در جنگ جهانی دوم در تصرف ایتالیا بود. بعد از وارد شدن متفقین در سال 1941 به این سرزمین، به علت اهمیّت راهبردی اریتره بر سر تصاحب آن به توافق نرسیدند و به ستیز پرداختند. سرانجام قضیه را به سازمان ملل ارجاع دادند و این سازمان در دسامبر 1950 رأی به پیوند فدرالی اریتره به اتیوپی داد. اما دولت استعماری اتیوپی که از حمایت امریکا برخوردار بود، در 14 دسامبر 1962 با زیر پا گذاشتن یک جانبه قطعنامه سازمان ملل متحد، پیوستن اریتره به اتیوپی را اعلام کرد.

مردم اریتره که به استقلال کشورشان و رهایی از سلطه استعمارگران چشم دوخته بودند، بعد از سهل انگاری دولت اتیوپی در اجرای قطعنامه سازمان ملل و زیر پا گذاشتن آن، مبارزات خود را شروع کردند. «جبهه آزادی بخش اریتره»به عنوان یک سازمان سیاسی و نظامی در سال 1960 پایه گذاری شد و مبارزات مسلحانه و آشکار خود را با استعمارگران حبشه ای و امریکایی در سال 1961 شروع کرد. مبارزات مردم با اشغالگران اتیوپی، فشارهای زیادی را به مردم مظلوم این کشور وارد ساخت و ارتش اتیوپی به شدت درصدد سرکوبی قیام مردم برآمد و از انجام هیچ جنایتی دریغ نکرد. جبهه آزادی بخش اریتره در 16 ژانویه 1971، در بیانیه ای، از اعمال غیرانسانی نیروهای اتیوپی، نسبت به مردم مظلوم اریتره پرده برداشت و اعلام کرد: «قوای اتیوپی، اریتره را به صورت یک «حمام خون» در عصر جدید تبدیل کرده و در آن غوطه می خورند».

در سال 1965 رهبران جنبش در یک برنامه ریزی منظم و یکپارچه، نیروهای رزمنده خود را در سراسر اریتره جابه جا و سازماندهی کردند. جبهه آزادی بخش، برای وارد نمودن خسارات بیشتر بر ارتش اتیوپی، نبردهای شدیدی را از ناحیه جنوب غرب آغاز کرد. در اثر این حملات برنامه ریزی شده که بین سال های 1975 تا 1977 به وقوع پیوست، رزمندگان اریتره پیروزی های چشم گیری به دست آوردند و بسیاری از شهرها را از کنترل دولت اتیوپی خارج کردند.

بعد از این پیروزی ها، گروه های سیاسی دچار اختلاف شده و به جای مبارزه با اشغالگران، به جنگ با یکدیگر پرداختند. اختلاف های داخلی جبهه مقاومت باعث شد که ارتش اتیوپی مناطق از دست داده را پس بگیرد.

در سال 1981 با میانجی گری بعضی از کشورهای اسلامی، گروه های درگیر برای حل اختلاف ها از راه مذاکره به توافق رسیدند. در پی این توافق، یکبار دیگر نبرد با رژیم حاکم بر اتیوپی شدت گرفت و سال های 1984 ـ 1990، سال های دشواری برای ارتش اتیوپی بود؛ زیرا رژیم حاکم بر اتیوپی در برابر نیروهای مقاومت، احساس ناتوانی می کرد و یارای رویارویی با آنها را نداشت. این امر سبب شد که امریکاییان برای کمک و کاهش فشار به دولت اتیوپی در سپتامبر 1989 مسأله میانجی گری را مطرح کردند که بدون نتیجه عملی و تأکید بر ادامه مذاکره در سال 1990 پایان یافت.

جبهه آزادی بخش اریتره، سرانجام پس از سی سال مقاومت، در 28 ماه مه 1991 شیر «اسمره» را تصرف کرد و در ماه مه همان سال وارد «آدیس آبابا» گردید و دولت موقت اریتره را تشکیل داد. در همه پرسی ای که در 23 تا 25 آوریل 1991، با نظارت سازمان ملل متحد صورت گرفت، 8/99 درصد مردم اریتره به استقلال از اتیوپی رأی مثبت دادند و به این ترتیب استقلال اریتره در سال 1991 به رسمیت شناخته شد.

ماهیت جنبش اریتره و مواضع فکری و سیاسی آن

جنبش اسلامی اریتره که در سال 1961 به رهبری «شیخ حامد ادریس اواته» حملات مسلحانه خود را آغاز کرد، در پی آن بود که استقلال اریتره را در قالب یک نظام اسلامی و مردمی به دست آورد. برای رسیدن به این هدف، صدها هزار شهید و معلول را تقدیم اسلام، مسلمانان و آزادی این سرزمین کرد. یک مقام جنبش آزادی بخش اریتره، با اسلامی خواندن ماهیت جنبش اریتره می گوید: «شراره انقلاب اسلامی به رهبری برادر مجاهد شیخ حامد حواتمه در سپتامبر 1961 برافروخته شد و مبارزات مسلحانه جهت دفاع از حق مشروع خویش در [راه] آزادی و استقلال [این کشور] اعلام گردید».

جبهه مقاومت اریتره به مرور زمان و در اثر فشارهای امریکا و غرب به ایدئولوژی سوسیالیستی گرایش پیدا کرد. در نخستین همایش نیروهای مبارز اریتره که در سال 1971 تشکیل شد، تصویب گردید که جبهه مقاومت «با کشورهای سوسیالیستی و دموکرات، همچنین با سازمان های مشرقی و پیشرو، روابط موجود را تقویت خواهد کرد...».

انجام جنایات غیرانسانی توسط نظامیان اتیوپی در اریتره و ناتوانی جبهه آزادی بخش در جلوگیری از آنها و نیازهای مادی جنبش، سبب شد که جبهه مقاومت به کشورهای کمونیستی رو آورد. به خاطر این تغییر اولیه بود که دبیر کل جبهه آزادی بخش، افزون بر امضای سند همکاری با جمهوری کمونیستی خلق چین، در 15 ژوئن 1981 در یک مصاحبه مطبوعاتی در بیروت اعلام کرد: «وی از اتحاد جماهیر شوروی تقاضای کمک اسلحه کرده است».

مواضع جنبش اریتره در برابر انقلاب اسلامی

جنبش آزادی بخش اریتره، نسبت به انقلاب اسلامی، که یک حرکت نوین در تاریخ نهضت های اسلامی جهان به شمار می آید، نظر موافق دارد و معتقد است؛ انقلاب اسلامی ایران تأثیرهای مثبتی بر تمام جنبش های اسلامی گذاشت و آنها را تقویت کرد. به همین دلیل پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به رهبری امام خمینی رحمه الله مورد استقبال جنبش اسلامی اریتره قرار گرفت.

نماینده جنبش آزادی بخش خلق اریتره در «سمینار سراسری نهضت های آزادی بخش جهان» که در تاریخ 18/3/1361 در تهران برگزار شد، درصدد پشتیبانی همه جانبه از انقلاب اسلامی برآمده و می گوید: «تجربه انقلاب اسلامی ایران در زمان ما تجربه بی نظیر به شمار می رود، این انقلاب ما را به یاد اوایل اسلام و قهرمانی ها و فداکاری ها و قربانی هایی که مسلمین جهت اعتلای کلمه «اللّه»، گسترش دین پاک خداوندی و تحقق عدالت و حقیقت و نابودی باطل تقدیم کردند، می اندازد. برادران! برماست تا در راه انقلاب اسلامی ایران گام برداریم و با چنگ زدن به ریسمان محکم خدا از تجارب آن استفاده کنیم. ملت اریتره بر خود ملزم می داند تا صدای انقلاب اسلامی ایران، در دفاع از ملل مستضعف و تحت سیطره استعمار را به محافل بین المللی برساند».

جمهوری اسلامی ایران نیز بر اساس سیاست های اصولی، انسانی و اسلامی خود، همواره از جنبش های اسلامی و از جمله اریتره پشتیبانی کرده است. ایران جزو اولین کشورهایی بود که با اظهار خشنودی از پیروزی ملت اریتره بر ارتش اتیوپی، از نتیجه همه پرسی سال 1991 پشتیبانی نمود و استقلال آن کشور را به رسمیت شناخت. وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی در تاریخ 9/2/1372 با صدور بیانیه ای اعلام کرد: «جمهوری اسلامی ایران با شناسایی استقلال این کشور، امیدوار است مردم اریتره با همکاری و مساعدت جامعه جهانی و حسن هم جواری با کشورهای منطقه بتوانند در امر بازسازی و رشد و توسعه کشور خود موفقیت های شایانی به دست آورند...».

البته از میان گروه های مبارز و فعال سیاسی در جنبش اسلامی اریتره، تنها «جبهه آزادی بخش اریتره ـ شورای انقلاب» که در سال 1961 به رهبری «احمد محمد ناصر»، در قاهره تشکیل شد و اعضای آن همه مسلمان هستند، در تهران دفتر نمایندگی داشت. رهبر این جبهه در دو سفر خود به تهران با امام خمینی رحمه الله نیز دیدار کرده است. اما در اثر تغییراتی که در موضع گیری گروه های سیاسی و مبارز اریتره، نسبت به مسایل فکری و سیاسی به وجود آمد، رابطه آنها با انقلاب اسلامی محدود گشت و دفتر آنها در تهران بسته شد و هم اکنون جمهوری اسلامی، هیچ گونه رابطه ای با اریتره ندارد.

جنبش اسلام گرایى در اریتره وضعیتى منحصر به فرد دارد؛ زیرا صبغه قومى و ملى آن بسیار پر رنگ است و بخش هاى وسیعى از مردم این کشور را تحت پوشش خود دارد.

مسلمانان اریتره - به ویژه خارج نشینان - هیچ چاره اى جز ارتباط و اتصال با جریان اسلام گراى جنبش این کشور ندارند؛ زیرا جنبش اسلام گراى اریتره بار زیادى از این ملت درمانده را بر دوش مى کشد.

علت این امر آن است که این جنبش، نوک پیکان دفاع از هویت اسلامى و عربى مسلمانان اریتره در مقابل تلاش هاى نظام سیاسى براى تحمیل زبان تجرانى و دین مسیحیت را تشکیل مى دهد. اما جنبش اسلام گراى این کشور نیز همانند دیگر جنبش هاى اسلام گرا در جهان عرب به دو جریان اصلى تقسیم و تجزیه شده است: جریان اخوان المسلمین و جریان سلفى و هر کدام از این دو جریان نیز شاخه هایى دارند.

فعالان اسلام گرا در قالب برنامه اى متحد شدند که در تاریخ معاصر اریتره به جنبش جهاد اسلامى اریتره معروف شده است. این جنبش در سال 1978م با به هم پیوستن جریان هاى فکرى اسلامى مختلف که در انقلاب اریتره بر ضد نیروهاى اشغالگر اتیوپى فعالیت مى کردند، شکل گرفت و هدف از آن پافشارى بر مشارکت و سهیم بودن اسلام گرایان در این انقلاب بوده است. پس از پیروزى انقلابى هاى اریتره و تحقق استقلال ملى و به دست آوردن آزادى در سال 1991م و انحصارگرى جبهه ملى به رهبرى اسیاس افارقى در قبضه کردن دولت و قدرت، اخوان المسلمین بار دیگر به قالب جماعت خود بازگشتند و سلفى ها هم موجودیت حزبى خود را بازسازى و تثبیت کردند. بنابراین جنبش جهاد اسلامى اریتره به دو جریان منشعب شد:


1. حزب اسلامى عدالت و توسعه اریتره

این حزب یکى از خطوط اصلى تداوم مجاهدت مسلمانان اریتره از قرن ها پیش براى حفظ هویتشان و مقاومت در برابر هجوم فرهنگى - دینى کشیشان اتیوپیایى به شمار مى آید. این حزب را هم چنین باید از ثمرات تلاش هاى حزب ارتباطات اسلامى (حزب الرابطة الاسلامیه) دانست.

رهبران این حزب که در جنبش جهان اسلامى اریتره فعالیت داشتند، در سال1998 هسته اولیه این حزب را پدید آوردند و در اوت 1998 و پس از انشعابى که جنبش جهاد اسلامى شاهد آن بود، بنا به سفارش کنگره، سوم جنبشى، نام جنبش اسلامى رهایى اریتره (حرکة الخلاص الاسلامى الاریترى) را براى خود انتخاب کردند. این حزب، حزبى اسلام گرا و در عین حال تکثر گرا است و به گفت و گو میان اصحاب اندیشه به عنوان ارزشى تمدن ساز باور دارد. بنا به آنچه که در عهد نامه منتشر شده این حزب آمده است، هدف و رسالت این حزب آن است که اریتره براى همه مردم اریتره باشد. این حزب معتقد است جنبش آزادى بخش خلق اریتره به رهبرى رئیس جمهور اسیاس افارقى، دیدگاه هاى خویش را که با همه مبانى سیاسى، فرهنگى و اجتماعى ملت اریتره منافات دارد، بر این ملت تحمیل کرده است و باید به این وضع پایان داده شود. اسلام و زبان و فرهنگ عربى و مسیحیت و زبان تجرانى و دیگر لهجه هاى متداول در این کشور، مؤلفه هاى اساسى هویت ملت اریتره هستند و انکار این واقعیت تنها به خشونت و نا آرامى در اریتره مى انجامد. این حزب براى دگرگونى وضع موجود از همه ابزارهاى مشروع متناسب با اوضاع، از جهاد مسلحانه تا فعالیت سیاسى بهره مى گیرد.

این حزب اکنون در داخل کشور، فعالیت جهادى انجام نمى دهد و عضو ائتلاف مخالفان است که شامل 13 حزب مى شود و آدیس آبابا را مقر خود قرار داده است. برجسته ترین رهبران حزب عدالت و توسعه عبارتند از شیخ ابومصعب خلیل محمد عامر( دبیر کل) و ابوماجد حامد صالح الترکى و شیخ محمد اسماعیل عبده، که اخیراً در گذشته است.


2. جنبش اسلامى اصلاح اریتره

رهبران این جنبش، پیش از تأسیس آن در جنبش جهاد اسلامى اریتره فعالیت داشتند و پس از انشعابات داخلى در آن جنبش، گرایش خود را به مکتب سلفى و تمایز خود را از اخوانى ها که تحت نام مستقلى فعالیت داشتند با این عنوان ابراز کردند. جنبش اسلامى اصلاح اریتره در سال 2005 دچار انشعاب داخلى شد و شاخه اى از دل آن شکل گرفت که نام حزب کنگره اسلامى (المؤتمر الاسلامى) را براى خود برگزید. این جنبش داراى فعالیت جهادى و مسلحانه در داخل اریتره است و شیوه فعالیت جنگ هاى چریکى را پس از شکل گیرى تحولات منطقه اى به نفع نظام حاکم در پیش گرفته است.

این جنبش عضو فعال ائتلاف مخالفان سیاسى در اریتره متشکل از 13 حزب است و آدیس آبابا را مقر فعالیت خود قرار داده است.

فعالیت هاى این جنبش در سه شاخه تنظیم شده است: شاخه جهادى، شاخه سیاسى و شاخه خیریه و کمک به پناهندگان.

اهداف جنبش اسلامى اصلاح

چنان که در اساسنامه این جنبش آمده، هدف آن، تحقق بندگى خدا و رهایى انسان ها ازبندگى غیر خدا به بندگى خدا و ساختن جامعه اى اسلامى و برخوردار از دین و دنیا در اریتره و تلاش براى ایجاد الگوهاى مبتنى بر عدالت و هم زیستى با مسیحیان در دایره اریتره یکپارچه است. این جنبش مى کوشد دولتى اسلامى را تشکیل دهد که عدالت و امنیت و توسعه فراگیر را در اریتره تحقق بخشد و اریتره را به محیط اسلامى و عربى و افریقایى اش پیوند دهد و همکارى و پیشرفت را در همه حوزه ها تحقق بخشد و به ایجاد آرامش در دریاى سرخ و منطقه قرن افریقا و تأمین منافع ملت اریتره در حوزه منطقه اى و بین المللى کمک کند.

اصول و برنامه ها

این جنبش، اصل امربه معروف و نهى از منکر را با رعایت مراتب و اقتضائات و امکانات و حکمت مبناى خود قرار داده است. ترویج عدالت میان مردم و کنار زدن همه اشکال تبعیض جاهلانه از دیگر مبانى این جنبش است. این جنبش با حفظ التزام به اطاعت شرعى از رهبران، اصل شورا را اساس قدرت در همه سطوح رهبرى مى داند. جنبش اصلاح معتقد به ضرورت برقرارى روابطى برادرانه و یارى گرانه با همه مسلمانان جهان است و با ملت هاى مستضعف در حد توان خود همکارى مى کند. این جنبش بنا به عادت همه جنبش هاى سلفى بر اصلاح عقیدتى و مبارزه با روش هاى انحرافى و خرافات تأکید و تمرکز دارد.

از میان رهبران این جنبش مى توان از شیخ ابو سهیل )محمد احمد صالح( دبیر کل و شیخ ابوشاکر )محمد طاهر شنقب( دبیر کل ائتلاف مخالفان و شیخ ابوالحارث نام برد.

3. حزب کنگره اسلامى

این حزب در تاریخ 2006/3/26 به وسیله برخى شخصیت هاى اسلام گراى اریتره که در عرصه مبارزات ملى سیاسى و تبلیغى فعال بودند تشکیل شد. آنان با انشعاب از جنبش اسلامى اصلاح این حزب را تأسیس کردند. این حزب نیز در ائتلاف احزاب سیزده گانه مخالف عضویت دارد. نخستین کنگره این حزب در سال 2007 برگزار و دیدگاه آن درباره همه حوزه هاى مرتبط به طور کامل ترسیم شد. این حزب قصد دارد تشکیلاتى قوى، یکپارچه، پیشرو و فعال در داخل جامعه اریتره باشد. این حزب، تشکیلاتى عمومى و به روى همه اریتره اى هایى که به برنامه هاى آن اعتقاد دارند، باز است. این حزب با آن که فعالیت جهادى را مفید مى شمرد، فاقد شاخه نظامى است و در مرحله کنونى اولویتى براى فعالیت جهادى مسلحانه قائل نیست.

اصول و برنامه هاى اصلى

این حزب یازده اصل را به عنوان اصول و برنامه هاى اساسى خود تعریف کرده است که عبارتند از:

1. اسلام به عنوان مؤلفه اساسى همه حوزه هاى زندگى جامعه اریترى و شورا به عنوان اصل اساسى اسلامى در عرصه سیاست و حکومت و جامعه.

2. عدالت به عنوان ارزشى دینى و انسانى و ستونى مهم براى تحقق امنیت و آرامش و گسترش آزادى و برابرى و همکارى در امور خیر و وحدت و شفافیت و کرامت انسانى و اصلاح ادارى و برابرى فرصت ها.

3. برقرارى روابط خارجى مبتنى بر حسن همجوارى و توسعه منافع مشترک و عدم دخالت در امور دیگران.

4. حراست از کیان خانواده.

5. رسیدگى به موارد خاص مانند بیوگان و یتیمان و آسیب دیدگان جنگ و خانواده شهدا و تثبیت فعالیت در حوزه امر به معروف و نهى از منکر و پذیرش دیگران.

6. پذیرش دو زبان عربى و تجرانى به عنوان دو زبان رسمى در اریتره.

7. تحقق اقتصادى مبتنى بر تعادل و خود کفایى.

8. حفظ حاکمیت اریتره و تمامیت ارضى آن بر اساس مرزهاى جغرافیایى تاریخى آن و ترویج روح تسامح و هم زیستى و وفاق ملى و همکارى با نیروهاى ملى براى تقویت و تثبیت وحدت ملى.

9. تلاش براى بر پایى دولتى معتقد به آزادى ها و حقوق و مبتنى بر تفکیک قوا.

10. یکپارچگى با محیط عربى، افریقایى و بین المللى.

11. در پیش گرفتن روش گام به گام در اصلاح وضعیت اریتره.

دبیر کل حزب کنگره اسلامى، حسن محمد سلمان است که از رهبران فعال و داراى تأثیر سیاسى و فکرى و از بنیادگذاران جنبش جهاد اسلامى اریتره بوده است.

منبع: پورتال اهل‌بیت(ع) ـ وابسته به مجمع جهانی اهل‏بیت(ع)
najm134
 
پست ها : 2044
تاريخ عضويت: چهارشنبه فبريه 03, 2010 10:15 am


بازگشت به علویان جهان


Aelaa.Net