علویان مالاوی

[najm134]

.

[najm134]

علویان مالاوی

جمهوری مالاوی کشوری در جنوب شرق آفریقا است که بیش از نیمی از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند.
مالاوی از شمال غرب با زامبیا، از شمال با تانزانیا و از شرق، جنوب و غرب با موزامبیک همسایه است.
مالاوی که به مدت ۷۳ سال مستعمره بریتانیا بود «Nyasaland » نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۴ که به استقلال دست یافت، نام قدیمی خود یعنی مالاوی را پیدا کرد. نخستین حاکم کشور بعد از استقلال «کاموزو باندا» نام داشت، اما در انتخابات سال ۱۹۹۴ «باکیلی موزولو» رئیس‌جمهور مسلمان مالاوی شد.


ورود اسلام به مالاوی
گفته می‌شود، نخستین مسلمانی که وارد مالاوی شد، در قرن پانزدهم بود. دانشمندانی چون «Fotheringham» اعتقاد دارند که اسلام در اواسط قرن ۱۹ به مالاوی رسید؛ هرچند برخی رهبران اسلامی در مالاوی چون «شیخ محمد عثمان» معتقدند که دین اسلام بسیار زودتر از این زمان وارد مالاوی شده است. وی اضافه می‌کند که چه بسا اسلام حدود ۴۰۰ سال پیش به مالاوی راه یافته باشد. به هرحال، عقیده غالب در تاریخچه ورود اسلام به مالاوی از آن Mandivenga و Fotheringham است.

اسلام از مالاوی به سایر کشورهای آفریقای جنوبی گسترش پیدا کرد
اما آنچه در خصوص اهمیت حضور دین اسلام در این کشور مطرح است، اینکه اسلام درمالاوی همانند قلب تپنده‌ای عمل کرده که توانسته این دین را از این نقطه آفریقا در حوزه کشورهای جنوب آفریقا به خصوص زیمبابوه، زامبیا، بوتسوانا و آفریقای جنوبی گسترش دهد. هزاران تن از مسلمانان مالاوی از طریق مهاجرت در کشورهای حوزه «سادک» در جنوب افریقا سکنی گزیده‌اند. امروزه مسلمانان مالاوی اکثریت جامعه اسلامی آفریقا را در جنوب این قاره در اختیار دارند.
به‌طور‌کلی دین اسلام طی اواسط قرن ۱۹ توسط مسلمانان آسیایی و سواحیلی که سابقه حضور در سواحل شرق آفریقا دارند به منطقه Nyasaland وارد شده است. مسلمانان سواحل شرق آفریقا با تجارت عاج، نمک و... باعث تأثیر بر فرهنگ بومی جامعه آن زمان مالاوی و کشورهای حوزه جنوب آفریقا شدند که این تاثیر فرهنگی بیشتر روی گروه‌های قبیله‌ای Chewa و Yao و تا اندازه‌ای نیز Nkhonde شد.
وقتی پس از ایجاد چنین ارتباطات اولیه تجاری، تاثیرات اولیه شکل گرفت برای نمونه می‌بینیم که برخی گروه‌های آفریقایی چون «Yao» به سمت بخش‌های جنوبی مالاوی در دهه ۱۸۳۰ سفر کرده و در حالی که خود مسلمان شده بودند با تبلیغات و ارتباطات مداوم خود با بومیان منطقه باعث اسلام آوردن قبائل دیگری چون Lomwe, Nyanja و Man ganja به اسلام شدند. امروزه این مسلمانان عمدتاً در مناطق Mulanje,Chiradzulu , Blantyre, Zomba , Mangochi و Dedza زندگی می‌کنند.

استعمار بریتانیا و میسیونری مسیحیت؛ عامل کاهش مسلمانان مالاوی

مسلمانان آفریقایی مالاوی بیشتر از مسلمانان هندی که اکثریت جمعیت مسلمانان را در منطقه داشتند، پیروی می‌کردند؛ مسلمانان هندی که روزگاری به عنوان مهاجر از هند طی ده‌های ۱۹۶۰- ۱۹۵۰ از طریق آفریقای جنوبی به مالاوی سفر کردند. هندی‌ها توانستند جامعه بزرگ تجاری را در مالاوی ایجاد نمایند در شهرهای مهمی چون Lilongwe, Zomba ,Limbe و Blantyre مرکزیت یافتند.
طیق برخی منابع موجود، در اوایل قرن بیستم میلادی جامعه مسلمانان مالاوی ۶۵-۶۰ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دادند. پس از استعمار بریتانیا و ورود میسیونری مسیحیت این رقم به ۳۵-۳۰ درصد کاهش یافت در‌حالی‌که آمار رسمی مالاوی رقم مسلمانان این کشور را ۱۳ درصد اعلام نموده که در واقع اکثریت مسلمانان را به کناری می‌زند. این در حالی است که با پیش‌بینی جمعیت مالاوی به ده‌و‌نیم میلیون مسلمانان سه‌‌ونیم میلیون تن را تشکیل می‌دهند.

دهه ۱۹۷۰؛ سرمایه‌گذاری آموزشی جوانان مسلمان مالاوی

همچنین، دین اسلام زودتر از مسیحیت وارد مالاوی شد(۱۸۳۰). البته اگرچه مسیحیت تأخر زمانی دارد اما با ورود خود سیستم پیشرفته تجاری و آموزشی را به همراه آورد.
Milanzi، در کتاب خود «هویت بازیافته مسلمانان مالاوی» به این مسئله اشاره می‌کند که در دهه ۱۹۷۰ شرایط تغییر یافت و هم‌زمان با احیای جهانی اسلام، زمانی که انجمن اسلامی مالاوی اقدام به تاسیس «کمیته جوانان» کرد، جامعه اسلامی مالاوی شاهد حضور جمع قابل توجهی از دانش‌آموختگان تحصیل‌کرده مسلمان بود و به همین خاطر چهره اسلام در مالاوی رو به تغییر نهاد و از این پس توجه فراوانی به سرمایه‌گذاری آموزشی جوانان مسلمان در مالاوی صورت گرفت.
اما تاثیر بیشتر به واسطه ارتباط مسلمانان مالاوی با جهان خارج و به خصوص آفریقای جنوبی بود و در این میان «جنبش جوانان مسلمان آفریقای جنوبی» با ایجاد ارتباط تاریخی خود به سال ۱۹۷۵ با مسلمانان مالاوی یکی از مهمترین تحولات را در منطقه به کرسی نشاند.
«شعیب آتیمو» یکی از آن جوانان مسلمان برومندی بود که توانست به‌زودی رهبری حرکت اسلامی جوانان را به دست گرفته و بتواند در کابینه سال ۱۹۹۴ رئیس‌جمهور Mulezi به مقام وزارت راه یابد. در این برهه از تاریخ بود که مسلمانان مالاوی موفق شدند تا حرکت اسلامی خود را در سطح جهانی آشکار سازند.
در اواخر دهه ۷۰ و دهه ۸۰ مالاوی شاهد توسعه روابط مسلمانان با جامعه اسلامی پیرامون خاصه آفریقای جنوبی بود و آژانس مسلمانان آفریقا با حمایت عربستان و کویت اقدام به تاسیس مدارس و ساختن مساجد متعدد در مالاوی کردند.
دهه ۹۰ شاهد تحولات سیاسی در مالاوی بود و در نهایت در سال ۱۹۹۴ دکتر Bkili Muluzi رئیس‌جمهور مسلمان مالاوی شد. اما تغییرات سیاسی مانعی برای حرکت اسلامی نشد حرکتی که (همزمان با آغاز انقلاب اسلامی ایران) در دهه ۱۹۸۰ نضج گرفته بود. بعدها برخی از رسانه‌های وابسته به دشمنان اسلام، رئیس‌جمهور مالاوی را فردی بنیادگرا خواندند و این درحالی بود که شمار قابل توجهی از جوانان مسلمان که رهبری حرکت اسلامی را به دست داشتند، در پست‌های مهم حکومت مالاوی مشغول خدمت بودند.

اسلام در مالاوی

کشور مالاوی که در منطقه حائل میان مرکز و جنوب آفریقا واقع است از شمال و شمال غربی به تانزانیا، از غرب به زامبیا همسایه بوده و کشوری محصور در خشکی می باشد.

مالاوی که به مدت 73 سال مستعمره بریتانیا بود Nyasaland نامیده می شد و در سال 1964 که به استقلال دست یافت نام قدیمی خود یعنی مالاوی را پیدا نمود.
نخستین حاکم کشور بعد از استقلال " دکتر کاموزو باندا" نام داشت اما در انتخابات سال 1994 " باکیلی موزولو" رئیس جمهور مسلمان مالاوی شد.

مالاوی نام خود را از واژه Maravi که مربوط به مردم قبیله بانتو می شود اقتباس نموده مردمی که قریب ششصد سال پیش از ناحیه جنوب کنگو به این سرزمین وارد شدند."ماراوی ها" پس از رسیدن به منطقه شمال مالاوی، به گروه هایی چند منشعب شدند. دسته ای به عنوان آباء و اجداد مردمی که امروز Chewas نام دارند از جنوب به سمت غرب ناحیه دریاچه حرکت کردند. دسته ای دیگر، اجداد Nyanjas نام دارند که از شرق به جنوب کشور مالاوی حرکت داشتند.
دو گروه فوق تا سال 1500 میلادی توانستند حکومت پادشاهی را تاسیس نمایند که حوزه قدرتش از شمال منطقه ای است که امروزه Nkhotakota نامیده می شود تا رودخانه زامبزی در جنوب و نیز از دریاچه مالاوی در شرق تا رودخانه Luangwa در زامبیا در غرب.
تا قرن بیستم میلادی مهاجرتها و درگیری های قبیلگی اجازه نمی داد که کشور مالاوی به نوعی وحدت دست یابند اما در سالهایی نه چندان دور، اختلافات قبیلگی و نژادی پایان یافت و علی رغم برخی تفاوتها امروزه حساسیت خاصی در بین گروه های قبیلگی یافت نمی شود و اینکه مفهوم ملیت مالاوی قابلیت رشد یافته است. مردم مالاوی در کل و روستائیان به طور خاص محتاط و به تبعیت از سنت ها اهل فرهنگ ناآرامی نیستند.
Chewas در واقع 90% جمعیت منطقه مرکزی را تشکیل می دهند و Nyanja در جنوب و Tumbuka در شمال مالاوی حضور دارند. در کل، جمعیت قابل ملاحظه ای از Tongas ها در شمال، Ngonis ها که از قبیله " زولو " منشعب شده و در اوایل دهه 1800 از آفریقای جنوبی به این سرزمین آمده اند در شمالی و مرکزی ترین بخش کشور و Yao که بیشتر مسلمانند در جنوب مالاوی زندگی می کنند. مسلمانان فوق در ناحیه ای محصور بین Blantyre و شمال Zomba تا در یاچه مالاوی و ناحیه شرق تا مرز با موزامبیک سکنی دارند. Bantus ها از دیگر قبایل نیز به عنوان پناهنده از موزامبیک به مالاوی آمدند.
دین اسلام پس از مسیحیت دومین دین اصلی در مالاوی بوده و تقریباً همه مسلمانان این کشور اهل تسنن می باشند. طبق آمار موجود 12.8% جمعیت کشور برابر 9/9 میلیون نفر مسلمانند. طبق نظر Wochi، مسلمانان 33 الی 38 درصد آنها را تشکیل می دهند هر چند مرکز ملی آمار مالاوی (NSO) جمعیت مسلمان را فقط برابر 13% اعلام کرده است که به اعتقاد مسلمانان اظهار رقم غیر واقعی جمعیت مسلمانان کشور از طرف دولت به دلیل حساب نکردن آمار مسلمانان در موضوعات اصلی کشور است.(1)
و اما، مسیحیت دین اصلی مالاوی است. 60 % مسیحیان پروتستان بوده و 15% کاتولیک می باشند. دیگر فرقه های مسیحی شامل باپتیست، ظهور مسیح دوم (Seventh Day Adventists)، آنگلیکن، کلیسای پروتستان آفریقای مرکزی (Presbyterians- CCAP) و نیز Jehovah,s Witness هستند. نخستین گروه تبشیری فرقه اخیر در دهه 1910 از مالاوی اخراج شدند، لیکن این فرقه در تلاش برای حضور خود ساکت ننشست. باندا، رئیس جمهور مالاوی فرقه فوق را غیر قانونی و متمرد اعلام نمود در حالیکه رئیس جمهور " مولوزی" در سال 1995 آن را قانونی خواند و از آن زمان این فرقه در مالاوی دوباره رونق گرفت.
مسیحیت سابقه بسیار طولانی حضور در مالاوی دارد. کتاب انجیل تا سال 2001 برای همه دانش اموزان دبیرستان های مالاوی درسی الزامی بود و از آن زمان مذاهب مختلف این امکان را دارند که بتوانند کتب آسمانی خود را در برنامه آموزشی مدارس داشته باشند. " دیوید لیوینگستون" و دیگر میسیونرها که در سده 1800 میلادی در منطقه فعالیت تبلیغی داشتند نخستین کسانی بودند که مسیحیت را در مالاوی معرفی کردند. مسیحیت علی رغم نارضایتی مردمی به سرعت از طریق استعمار بریتانیا گسترش یافت. امروزه بیشتر دهکده ها دارای مبلغ مسیحی هستند. بعضی از مبلغین اقدام به تاسیس مدارس، مراکز آموزشی یا بیمارستان در مناطق ساحلی برای مردم نموده اند.
خدمات مسیحیت در تمام مناطق کشور به زبان های محلی انجام می شود و از نظر چه پنهان که برخی از خدمات فوق با امکانات بسیار خوب همچون سرویس های آموزشی و بهداشتی انجام می گیرد و در بساری موارد مسیحیت روش های سنتی زندگی را در سبک حیات مردم مالاوی دیگر ساز گار نمی دانند و در نتیجه ارزش های فرهنگی سنتی اگر هم کاملاً از میان نرفته اما هویت اصلی خودش را از دست داده است.
مسیحیت در مالاوی فرهنگی جدای از مسیحیت در غرب دارد. به اعتقاد بسیاری از مردم مالاوی مسیحیت غربی با اعتقادات و مناسک مردم مالاوی هیچگونه سنخیتی ندارد. برای نمونه، غیر عادی نخواهد بود که مردانی را در جامعه مالاوی ببینیم که خود را مسیحی می دانند اما همسران متعددی را شریک زندگی دارند. در کل، بسیاری از مسیحیان مالاوی به پزشکان سنتی اعتقاد دارند یا حتی طبق روش های سنتی Gule Wamkulu عمل می کنند. در حال که این گونه اعمال سنتی به ضرورت غیر مسیحی هم شاید نباشد و چه بسا از فرهنگ مسیحیت امریکایی هم در آن باشد.

گفته می شود نخستین مسلمانی که وارد مالاوی شد در قرن پانزدهم بود. دانشمندانی چون Fotheringham اعتقاد دارند که اسلام در اواسط قرن 19 به مالاوی رسید هر چند برخی رهبران اسلامی در مالاوی چون " شیخ محمد عثمان" معتقدند که دین اسلام بسیار زودتر از از این زمان وارد مالاوی شده است.

او اضافه می کند که چه بسا اسلام حدود 400 سال پیش به مالاوی راه یافته باشد. به هر حال، عقیده غالب در تاریخچه ورود اسلام به مالاوی از آن Mandivenga و Fotheringham می باشد.
اما آنچه در خصوص اهمیت حضور دین اسلام در کشور فوق مطرح است اینکه اسلام در مالاوی همانند قلب تپنده ای عمل کرده که توانسته این دین را از این نقطه آفریقا در حوزه کشورهای جنوب آفریقا به خصوص زیمبابوه، زامبیا، بوتسوانا و آفریقای جنوبی گسترش دهد. هزاران نفر از مسلمانان مالاوی از طریق مهاجرت در کشورهای حوزه " سادک" در جنوب آفریقا سکنی گزیده اند. امروزه مسلمانان مالاوی اکثریت جامعه اسلامی آفریقا را در جنوب این قاره در اختیار دارد.
به طور کلی دین اسلام طی اواسط قرن 19 توسط مسلمانان آسیایی و سواحیلی که سابقه حضور در سواحل شرق آفریقا دارند به منطقه Nyasaland وارد شده است. مسلمانان سواحل شرق آفریقا با تجارت عاج، نمک و... باعث تاثیر بر فرهنگ بومی جامعه آن زمان مالاوی و کشورهای حوزه جنوب آفریقا شدند که این تاثیر فرهنگی بیشتر روی گروه های قبیله ای Chewa و Yao و تا اندازه ای نیز Nkhonde شد. وقتی پس از ایجاد چنین ارتباطات اولیه تجاری، تاثیرات اولیه شکل گرفت برای نمونه می بینیم که برخی گروه های آفریقایی چون Yao به سمت بخش های جنوبی مالاوی در دهه 1830 سفر کرده و در حالی که خود مسلمان شده بودند با تبلیغات و ارتباطات مداوم خود با بومیان منطقه باعث اسلام آوردن قبائل دیگری چون Lomwe, Nyanja و Man ganja به اسلام شدند. امروزه این مسلمانان عمدتاً در مناطق Mulanje,Chiradzulu , Blantyre, Zomba , Mangochi و Dedza زندگی می کنند.
مسلمانان آفریقایی مالاوی بیشتر از مسلمانان هندی که اکثریت جمعیت مسلمانان را در منطقه داشتند پیروی می کردند، مسلمانان هندی که روزگاری به عنوان مهاجر از هند طی ده های 1960- 1950 از طریق آفریقای جنوبی به مالاوی سفر کردند. هندیها توانستند جامعه بزرگ تجاری را در مالاوی ایجاد نمایند در شهرهای مهمی چون Lilongwe, Zomba ,Limbe و Blantyre مرکزیت یافتند.
طیق برخی منابع موجود، در اوایل قرن بیستم میلادی جامعه مسلمانان مالاوی 65-60% جمعیت کشور را تشکیل می دادند. پس از استعمار بریتانیا و ورود میسیونری مسیحیت این رقم به 35-30% کاهش یافت در حالی که آمارر سمی مالاوی رقم مسلمانان این کشور را 13% اعلام نموده که در واقع اکثریت مسلمانان را به کناری می زند. این در حالی است که با پیش بینی جمعیت مالاوی به ده و نیم میلیون، مسلمانان سه و نیم میلیون نفر را تشکیل می دهند.
همچنین، دین اسلام زودتر از مسیحیت وارد مالاوی گردید (1830) البته اگر چه مسیحیت تاخر زمانی دارد اما با ورود خود سیستم پیشرفته تجاری و آموزشی را به همراه آورد.(1)
میسیونری مسیحی روش بسیار تهاجم گونه ای را در برخورد با مسلمانان اختیار نمودند به حدی که کودکان مسلمان اجازه نداشتند به مدارس میسیونری بروند مگر اینکه از اسامی اسلامی خود دست می کشیدند و نام مسیحی برای خود انتخاب و یا اینکه به کیش مسیحی در می آمدند.(2)
اولین تلاش جهت سازماندهی امور مسلمانان مالاوی در سال 1940 با تشکیل انجمن اسلامی مالاوی رخ داد و دین اسلام نیز به طور رسمی در سال 1957 از طرف حکومت استعماری ثبت گردید. پس از کسب استقلال مالاوی به سال 1964 بود که این " ممنوعیت" از دوش مسلمانان خارج گردید و آنها توانستند آزادانه وارد مدارس دولتی شوند. در این زمان بود که والدین تمام هم و غم خود را معطوف به تربیت اسلامی فرزندانشان کردند، کودکانی که دیگر مجبور نبودند به دین مسیحیت گرایش یابند و تمامی این شرایط طوری برنامه ریزی شده بود که همه ارکان کلیدی دولت نیز در دست مسیحیان بود.
"Milanzi"، در کتاب خود :"هویت باز یافته مسلمانان مالاوی" به این مساله اشاره می نماید که در دهه 1970 شرایط تغییر یافت و همزمان با احیای جهانی اسلام، زمانی که انجمن اسلامی مالاوی اقدام به تاسیس " کمیته جوانان" نمود، جامعه اسلامی مالاوی شاهد حضور جمع قابل توجهی از دانش آموختگان تحصیلکرده مسلمان بود و به همین خاطر چهره اسلام در مالاوی رو به تغییر نهاد و از این پس توجه فراوانی به سرمایه گذاری آموزشی جوانان مسلمان در مالاوی صورت گرفت.
اما تاثیر بیشتر به واسطه ارتباط مسلمانان مالاوی با جهان خارج و به خصوص آفریقای جنوبی بود و در این میان" حرکت جوانان مسلمان آفریقای جنوبی" با ایجاد ارتباط تاریخی خود به سال 1975 با مسلمانان مالاوی یکی از مهمترین تحولات را در منطقه به کرسی نشاند. "شعیب آتیمو" یکی از آن جوانان مسلمان برومندی بود که توانست به زودی رهبری حرکت اسلامی جوانان را به دست گرفته و بتواند در کابینه سال 1994 رئیس جمهور Mulezi به مقام وزارت راه یابد. در این برهه از تاریخ بود که مسلمانان مالاوی موفق شدند تا حرکت اسلامی خود را در سطح جهانی آشکار سازند.
در اواخر دهه 70 و دهه 80 مالاوی شاهد توسعه روابط مسلمانان با جامعه اسلامی پیرامون خاصه آفریقای جنوبی بود و آژانس مسلمانان آفریقا با حمایت عربستان و کویت اقدام به تاسیس مدارس و ساختن مساجد متعدد در مالاوی کردند.
دهه 90 شاهد تحولات سیاسی در مالاوی بود و در نهایت در سال 1994 دکتر Bkili Muluzi رئیس جمهور مسلمان مالاوی گردید. اما تغییرات سیاسی مانعی برای حرکت اسلامی نشد حرکتی که (همزمان با آغاز انقلاب اسلامی ایران) در دهه 1980 نضج گرفته بود. بعدها برخی از رسانه های وابسته به دشمنان اسلام رئیس جمهور مالاوی را فردی بنیادگرا خواندند و این در حالی بود که شمار قابل توجهی از جوانان مسلمان که رهبری حرکت اسلامی را به دست داشتند در پست های مهم حکومت مالاوی مشغول خدمت بودند.
نقش مذهب در ساختار سیاسی مالاوی و تاثیر آن در زندگی آحاد مردم این کشور در واقع الگوی راهنمایی است برای دموکراسی و تساهل دینی که در قاره آفریقا نشان خوبی را در حوزه جنوب برای همگان خاصه مسلمانان به ارمغان نهاده است. البته در این میان مسیحیت نیز ساکت نبوده و تلاش بسیاری برای تحکیم سیاست های آموزشی خود نموده و در برابر برخی کشورهای عربی خاصه کویت از طریق آژانس مسلمانان آفریقا کمک زیادی به آموزش مسلمانان مالاوی کرده است. جامعه اسلامی مالاوی معتقد است با اعمال سیاست دموکراسی و تساهل دینی و در برابر ممنوعیت تحصیل فرزندان مسلمان در موسسات آموزشی مسیحی این ممنوعیت را برای نوباوگان مسیحی برداشته و آنها را جذب اسلام نماید. در سالهای گذشته موسسه خیریه ذکات اسلامی نیز فعالیت زیادی را در مالاوی برای مسلمانان البته با حمایت برخی کشورهای عربی انجام می دهد. طی بررسی که انجام شده از مسیحیان در خصوص تحولات اسلامی در مالاوی سوالاتی شده که پاسخ ها نشان می دهد مسیحیان مخالف ارائه امکاناتی چون : بورسیه تحصیلی، ترجمه قرآن، فعالیت سازمانهای اسلامی غیر انتفاعی بین المللی، نقش مسلمانان آسیایی و اعطای امتیازات آموزشی به جوانان مسلمان مالاوی هستند.(3)
امروزه مسلمانان مالاوی با تجربه آموزی از رویدادهای سیاسی آفریقا و جهان، توانسته اند الگوی مناسب دموکراسی و تساهل دینی را در قاره آفریقا پیاده کنند و با چنین روحیه ای تلاش مضاعف خود را جهت رشد معنویت دینی در حوزه جنوب آفریقا خواهند نمود.

بر خلاف بیشتر کشورهای جنوب آفریقا، سازمان های اسلامی در مالاوی تحت رهبری انجمن مسلمانان مالاوی فعالیت داشته و انجمن فوق بالاترین قدرت اسلامی را در کشور داراست.

در کشور مالاوی هر کسی این آزادی را دارد تا سازمان اسلامی را تشکیل دهد.
رئیس فعلی انجمن آقای " یوسف کانیامولا" خود فردی است که قبلاً دین اسلام را پذیرفته است. دیگر سازمانهای اسلامی که در مالاوی فعالیت دارند عبارتند از : مجلس العلمای مالاوی، به رهبری شیخ عباس قاسم که همزمان سمت مفتی کشور را نیز برای خود دارد، سازمان زنان مسلمان، انجمن جوانان مالاوی، انجمن خیریه برکت (موسس این انجمن فردی یمنی است).
آنچه در این میان مهم است اینکه تمام سازمانهای اسلامی ملزم به تابعیت از انجمن مسلمانان مالاوی هستند و لذا، سازمان های بین المللی غیر انتفاعی بین المللی چون "آژانس مسلمانان کویت" و " سازمان صدای اسلامی"و" جامعه صدای جهانی اسلام" قبل از هر گونه اقدام و فعالیت اسلامی باید از انجمن فوق تائیدیه لازم را گرفته باشند.

آمار جمعیت مسلمان در مالاوی:
مسلمانان 45% جمعیت 12 میلیونی مالاوی را تشکیل می دهند. البته آمار رسمی بسیار آمار مسلمانان را کمتر نشان می دهد. هر چند آمار جمعیت های دینی در نتایج آخرین سرشماری نیامده اما مسلمانان کشور از دولت خواستار اعمال آمار پیروان ادیان در نتایج بررسی آماری سال 2008 شده اند. بیشتر مسلمانان در جنوب مالاوی حضور دارند و اکثریت آنها از قبیله Yao هستند که از سوی گروه های دوگانه chewa و Lomwe در جامعه اسلامی مالاوی زندگی می کنند.

فرهنگ و علم اندوزی:
تعداد 4 دانشگاه در مالاوی فعالیت دارد و در حال حاضر تعداد 30 دانشجو از طرف انجمن مسلمانان مالاوی بورسیه در این دانشگاه ها می باشند. حمایت مالی لازم از طریق بانک توسعه اسلامی جده به این انجمن اعمال می گردد. توجه وافر مسلمانان به امر آموزش و فرهنگ این نتیجه را داشت که قرار است به زودی دانشگاه اسلامی در مالاوی تاسیس شود. " سعد الفلاح"، مدیر مرکز خیریه زمزم اعتقاد دارد که دانشگاه ظرف دو سال آینده مورد بهره برداری قرار خواهد گرفت.

موقعیت فعلی مسلمانان مالاوی:
مردم قبیله Yao که در جنوب مالاوب زندگی می کنند اکثراً مسلمانند. هر یک از روستاهای مناطق Balaka ,Machinga و Mangochi دارای مسجدی هستند. بسیاری از زنان مسلمان سر خود را پوشیده نگه می دارند اما صورت خود را نمی پوشانند. برخی از پسران زبان عربی و سواحیلی را برای یاد گیری قرآن فرامی گیرند.
بسیاری از دانشجویان مسلمان مالاوی که برای ادامه تحصیلات خود به کشورهای کنیا و سودان رفته بودند پس از بازگشت به تبلیغات اسلامی مشغول هستند. آژانس مسلمانان آفریقا که مرکزیت آن در کویت است تاکنون مدارس و موسسات آموزشی چندی را ایجاد نموده است. برخی از آنها عبارتند از مراکزاسلامی: Blantyre,Zomba,Mangochi,Salima,Nkhota و Mulanje.
تعداد مساجد کشور تا سال 1989 حدود 600 مسجد بود که برخی از آنها با معماری مدرن اسلامی ساخته شده و کویت از جمله حامیان مهم ساخت مساجد مالاوی است. مسلمانان مالاوی در شرایط سخت اقتصادی بسرمی برند. فقر و عدم امکان استفاده از امکانات آموزشی اغلب آنها را از اشتغال به کارهای رده بالا باز داشته است. از لحاظ سیاسی، از میان 193 نماینده مجلس 22 نماینده مسلمان در مجلس حضور دارد و فقط دو نفر از اعضای کابینه دولت مسلمانند و البته رئیس جمهور نیز فردی مسلمان می باشد. از نظر امکانات آموزشی مسلمانان در فقر بالایی قراردارند. از 3459 دبستان موجود در کشور فقط 40 دبستان و 12 دبیرستان متعلق به مسلمانان است.

پی نوشتها:
1- مصاحبه با نامبرده در سال 2008

منابع:
1-Eandivenga:Islam In Zimbabwe- Mambo Press- 1983.
2- Amra Mohamed: Islam in southern Africa: A Hisorical Perspective-Islam in Africa Conference-Institute of Global Cultural Studies –binghmpton University(19-22 April 2001)
3- Phiri Sheikh Umari: Islam In Southern Africa (A General survey)- Universty of Zimbabwe-2007.
4-Trimmingham,J.S;Islam in Trpical Africa;Clarendon Press;Oxford;1964
5- Stamer P.Josef: Islam In Sub- Sahara Africa-Spain-1996
6-Ayittey B.N. George: Africa Unchained-the Blueprint For Africas Future-U.S.A-Palgrave-2005
7-Rodney Walter:how Europe Underdeveloped Africa-U.S.A-1981
8- Martin Phyllis M&O,Meara Patrick:Africa-Second Edition-U.S.A-1986
9- Trimingham: The Influence of Islam upon Africa- 1968
10-Mazrui Ali: The Triple Heritage- 1969
11- Kasule Omar H: Islamic Dawah in Africa- Kenya- 1982
12-Mervyn Hiskett: The Development of Islam in East Africa-Longman-1984
13-Author unknown Report on Islam in Mozambiqe,Southern Africa Islamic Youth Conference.unpublished1987.
14- Kokole OH:Religion in Afro-Arab Relations:Islam and Cultural Changes in Modern Africa in Proceedings of Islam in Africa Conference 1993.Spectrum Books Ltd.Nigeria,in association with Safari Books Ltd.UK 1993,p233-5.
15-Lewis IM.Islam in Tropical Africa,Oxford University Press-1966
16-Hiskett Mervyn,The development of Islam in West Africa,Longman,1984.p19-20
knowledgebase.icro.ir

منبع: فصلنامه مطالعات آفریقا (شماره 17)
دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه
محمد حسن ایپکچی - وابسته فرهنگي جمهوري اسلامي ايران در زيمبابوه
منبع: خبرگزاری بین المللی قرآن