آلودگی آب تهران

[najm131]

viewtopic.php?f=2154&t=149#p2516
سالهای اخیر با رشد جمعیت، افزایش جمعیت، توسعه شهری و مهاجرت و گسترش تهران نیاز به منابع جدید آب را ایجاد کرده که تاثیر محسوسی بر کیفیت آب تهران گذاشته است. این تاثیر به گونه ای است که دیگر از آبهای سطحی برای تامین آب شرب استفاده نمی شود و چاهها از منابع جدید تامین آب تهران هستند.
می توان از سخنان وزیر بهداشت درباره آب تهران ٣ نکته اساسی را برداشت کرد:
١- آب بخشی از تهران و نه تمام آن آلوده به نیترات است
٢-این آب برای نوزادان و مادران باردار خطرناک است
٣-مابقی مردم می توانند از این آب استفاده کنند
شهر ری،خانی آباد ،نازی آباد و یافت آباد تهران: نقطه های سیاه آلودگی آب

تفاوت كيفيت آب لوله كشي در تهران براى بالاشهري وپائين شهري
viewtopic.php?f=2154&t=149#p2516
مناطقی جنوبی و حاشیه‌ای تهران به جرم حاشیه نشین بودن از کمترین امکانات زندگی برخوردارند. کیفیت بد آب در این مناطق به حدی است که جز استفاده از آب معدنی در این مناطق برای ساکنان آن چاره‌ای باقی نمی‌ماند اما عده زیادی نیز به دلیل فقر اقتصادی توان خریدن آب معدنی را ندارند و به ناچار از آب‌های لوله کشی که مخلوطی از آب آشامیدنی و آب‌های سطحی است استفاده می‌کنند و لاجرم به انواع بیماری‌های کلیوی و پوستی دچار می‌شوند
دکتر اعلایی نیا در عین حال تاکید کرد:‌ اما به دلیل رسوب بالای آب و املاح زیاد آن،‌ بیماری سنگ کلیه از سال‌های گذشته در میان شهروندان این منطقه افزایش پیدا کرده است. وی با بیان این نکته که بیماری‌های پوستی و ریزش مو نیز از دیگر عوارض املاح و رسوب بالای آب در منطقه است، گفت: شیوع این بیماری‌ها نیز در این منطقه و مناطق جنوبی تهران قابل انکار نیست.
به دلیل اینکه چاه‌های این منطقه سطحی است آب منطقه یا چاه‌های فاضلاب مخلوط شده و وارد لوله‌های آب شرب می‌شود و نوشیدن این آب باعث بروز مشکلات عدیده‌ای در این باره شده است
منطقه ۲۰ تهران که به عنوان شهر سالم از آن نام برده می‌شود وضعیتی مشابه و شاید بدتر از دیگر مناطق جنوبی دارد. این منطقه به دلیل واقع شدن در جنوبی‌ترین نقطه تهران میزبان فاضلاب‌هایی است که از مناطق شمالی تهران به پایین سرازیر می‌شوند و به حکم طبیعت در اثر سطحی بودن چاه‌های آب فاضلاب‌ها با این آب‌ها مخلوط می‌شوند و برای استفاده به خانه‌های شهروندان می‌روند.

نیترات آب تهران چقدر است؟
viewtopic.php?f=2154&t=149&start=10#p53451
بر اساس استاندارد «سازمان جهانی بهداشت» میزان مجاز نیترات و نیتریت در آب آشامیدنی به ترتیب ۵۰ و ۳ میلی‌گرم بر لیتر است. همچنین این استاندارد برای ترکیب نیترات - نیتروژن و نیتریت - نیتروژن به ترتیب ۱۱ و ۰.۹ میلی‌گرم در لیتر است.
کشورهای مختلف بر اساس توان و ظرفیت زیرساخت‌های پالایش آب خود و با توجه به اهمیت سلامت مردم، حد استانداردهای آلایندگی آب را تعیین می‌کنند؛ به‌ گونه‌ای که بسیاری از کشورهای توسعه‌ یافته مانند ایالات متحده آمریکا حداکثر استاندارد مجاز برای نیترات در آب آشامیدنی را ۱۰ میلی‌گرم بر لیتر اعلام کرده‌اند. با این‌ حال استاندارد اعلام‌ شده از طرف «مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران» برای میزان نیترات در آب آشامیدنی از استاندارد «سازمان جهانی بهداشت» تبعیت می‌کند و حداکثر مقدار مجاز نیترات در آب ۵۰ میلی‌گرم بر لیتر اعلام شده است.

مدیرعامل شرکت آب‌ و فاضلاب استان تهران، با حضور در جلسه شورای شهر اعلام کرد: «۳۰ درصد ساکنان جنوب پایتخت، در معرض استفاده از آب آلوده به نیترات قرار دارند.»
رئیس کمیته توسعه پایدار شهرداری تهران و مشاور وقت شهردار اعلام کرد: «منابع زیرزمینی آب تهران به علت نبود شبکه فاضلاب شهری در این کلان‌شهر آلوده شده است.»
رئیس اداره بهداشت آب و فاضلاب مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت، با اشاره به وجود نیترات در منابع آب تهران تصریح کرد: «وجود نیترات در آب تهران، سلامت کودکان شیرخوار را تهدید می‌کند.» «وجود نیترات در آب شرب ناشی از نبود سیستم جمع‌آوری و دفع فاضلاب است.» او با تأکید بر اجرای کامل سیستم دفع فاضلاب در شهر تهران گفت: «تا زمانی که این سیستم به‌ صورت کامل اجرا نشود، مطمئنا منابع آب تهران آلوده خواهد شد.»
مدیر کل وقت محیط ‌زیست استان تهران در این‌ باره اظهار نظر کرد. محمدباقر صدوق درصد نیترات موجود در آب‌ تهران را بالاتر از حد استاندارد دانست و تأکید کرد: «پایتخت ایران از این نظر در رتبه اول کشور قرار دارد.»

او همچنین گفت: «آب شرب مناطق جنوب و جنوب شرقی تهران که از منابع زیرزمینی تأمین می‌شود، درصد بالایی نیترات دارد و سلامت مردم این مناطق را تهدید می‌کند.»
به گفته این مقام مسئول، پس از تهران، آب شهرهای مشهد و اراک بیشترین درصد نیترات را دارد و این موضوع نگرانی‌های مسئولان را در حوزه‌های مختلف دامن زده است.
رئیس کمیسیون سلامت شورای شهر تهران در دی‌ماه ۱۳۹۲ اعلام کرد: «بالا بودن میزان نیترات در آب تهران و رسیدن به ۵۰ و بالای آن سرطان‌زاست و زمینه کم‌خونی و ناراحتی‌های تنفسی را فراهم می‌کند.»
«وجود نیترات در آب تهران به‌ دلیل وارد شدن فاضلاب به آب است. لوله‌های آب سطح شهر تهران معمولا در کنار لوله‌های فاضلاب قرار دارند و شکستگی‌های لوله‌های آب یا فاضلاب باعث می‌شود محتویات هر یک از این لوله‌ها، به لوله‌های کناری خود بریزند.»
رئیس مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت، در روزهای پایانی سال ۸۹ از پلمب ۵۰ حلقه چاه آب تهران خبر داد که میزان نیترات آنها بالاتر از حد استاندارد بوده است.
مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست، با ارائه آماری درباره وضعیت تأمین آب تهران گفت: «۴۹ درصد از آب شرب تهران از چاه‌ها تأمین می‌شود. سفره‌های آب زیرزمینی تهران را نیز چاه‌های جدید که حاوی فاضلاب و فضولات انسانی هستند، احاطه کرده‌اند. بنا بر این آلودگی آب تهران مسئله‌ای دور از ذهن نیست. فضولات انسانی حاوی مقدار زیادی آمونیاک هستند که این ماده تشکیل‌ دهنده نیترات و نیتریت است که احتمال دارد این مواد از دیواره‌های چاه‌های جذبی وارد سفره آب‌های زیرزمینی شوند.»
آلودگي وسيع رودخانه جاجرود = تهران در خطر است!!
viewtopic.php?f=2154&t=147&start=0#p2508
به گفته معصومه ابتكار به دليل احداث ساختمان هاي غيرمجاز در حاشيه رودخانه جاجرود و آلودگي شديد آب اين رودخانه، يكي از منابع مهم تأمين كننده آب تهران با خطري جدي روبه رو شده است. وقتي در ساحل يك رودخانه ويلا و خانه هاي ويلايي و در ساليان اخير برج ساخته مي شود به قول رئيس سازمان حفاظت محيط زيست، فاضلاب خام اين ساختمان ها وارد رودخانه مي گردد، شدت آلودگي به اندازه اي است كه كار پالايش آب را در تصفيه خانه هاي شهر تهران با مشكل روبه رو مي كند. اين يك واقعيت تلخ و تكان دهنده و كابوسي است كه در كنار تهديدهاي زلزله احتمالي در تهران بر ساكنان اين كلان شهر سايه افكنده است.
.يك حقوقدان برجسته آلماني گفته است، خلاف هاي كوچك زاينده تبهكاري هاي بزرگ خواهندبود. اگر قانون ساخت بنا در حريم رودخانه ها و درياها را ممنوع كرده است، چرا اين همه ساختمان و ويلا در اين حريم ها ساخته شده است. بحث ديگر در آلودگي رودخانه جاجرود فاضلاب بعضي از سازمان هاي بزرگ و پرجمعيت در اين نواحي است
مسأله فقط محدود به جاجرود نمي شود، در استان گيلان، بهره برداران شن و ماسه، تعداد زيادي از رودخانه ها را از وضعيت طبيعي خارج كرده اند به طوري كه تخم ريزي ماهيان و زندگي آبزيان در آنها ممكن نيست.