آن نباتيست كبير و صغير را رقيق گويند
كبير را ساقش شبيه به ساق حماض و خشن و به قدر دو سه رزع و پر شعبه
و برگش مانند برگ زردك و در هر شعبهء قبه مايل به زردى و گل قبه كحلى و زغب دار
و تخمش شبيه به تخم كافشه
و بيخش سطبر و سرخ و صلب و پر از رطوبت
و بسيار سرخ و با تندى و شيرينى و قبض
کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم-ص-210متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات:و طعم آن مركب از حدت و حرافت و اندك حلاوت و قبضى و رنگ عصاره آن نيز سرخ مانند خون
و قوّت آن تا ده سال باقى مى ماند
و آن بر دو نوع است:
و گل آن سرخ رنگ مايل به بنفشى است و بستانى آن نبات قوىتر و بلندتر از برّى و گل آن خوشبوتر و تلخى آن كمتر
و در ساير احوال مساوى برّى و ليكن گل آن مختلف الالوان و عامه اهل شيراز آن را گل ميخك و گل قرنفلى نامند
و گل آن تا قريب به نه ماه مى ماند و بيخ آن در زمين باقى مى باشد
و در ايام ربيع از سر نو از همان بيخ مىرويد و بيخ برّى آن در زمين باقى نمى ماند بلكه هر سال از سر نو در اوايل ربيع مىرويد
و در اوايل صيف گل و تخم مى آورد و قوّت آن تا دو سال باقى مى ماند
.کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 641