![Image](http://aelaa.net/Ersaal/16/pic/sowar10/salgh.1.jpeg)
![Image](http://aelaa.net/Ersaal/16/pic/sowar10/salgh.2.jpeg)
![Image](http://aelaa.net/Ersaal/16/pic/sowar10/salgh.3.jpeg)
![Image](http://aelaa.net/Ersaal/16/pic/sowar10/salgh.4.jpeg)
![Image](http://aelaa.net/Ersaal/16/pic/sowar10/salgh.5.jpeg)
آنچه در غاير سرسبزى و بزرگى برگ سلق اسود گويند
و آنچه ريزه برگ و مايل بزردى و ساق و برگ باريس باشد سلق ابيض نامند
کتاب تحفه حکیم مومن-طبع قدیم –ص 151-152
متن مخزن الادويه مراجعه شد و مطالب آن موافق تحفه بود با اين اضافات: بهترين آن شيرين بيريشۀ آن است و سفيد آن در مدوا بهتر از سرخ آن
کتاب مخزن الادویه طبع قدیم ص 512چغندر گياهى است دوساله داراى برگهاى پهن چيندار سبز تيره كه مستقيما از ريشه خارج مىشوند، ساقۀ گلدهنده در سال دوم
يا بهطور كلى پس از ديدن يك دوره سرماى زمستانه به گل مىنشيند و ميوه مىدهد.
دانههاى آن در اطراف شاخۀ گل دهنده مىرسند و در هر ميوه چند دانه وجود دارد.
ميوههايى هستند كه فقط يك دانه بيشتر نمىدهند اين نوع را مونوژرم نامند.
بهطور كلى گياه چغندر چند نوع است:
١ . چغندرى كه برگ آن مصرف مىشود و معمولا برگ چغندر گفته مىشود به فرانسوى Poiree و به انگليسى Chard گويند.
٢ . چغندرى كه معمولا ريشۀ آن مصرف مىشود و برگ آن جنبۀ علوفه دام دارد و در مصرف غذاى انسانى كاربرد ندارد و به فرانسوى Betterave گويند و سه رقم است:
الف) چغندر لبو كه ريشه آن غدۀ گرد و شلغمى شكل است و به رنگهاى سرخ تيره مايل به سياه و يا سفيد مىباشد كمى شيرين است ( ٨ - ۵ درصد) قند دارد
و به مصرف غذايى به عنوان سبزى مىرسد و يا پخته آن به نام لبو خورده مىشود.
ب) چغندر علوفهاى كه ريشۀ آن دراز حجيم و شيرينى آن كم و محصول در هكتار آن زياد و به مصرف علوفۀ دامى مىرسد.
ج) چغندرقند كه ريشۀ آن مخروطى حجيم به رنگ زرد روشن و داراى مقدار زيادى قند است ( ٢٠ - ١۵ درصد) و از آن در كارخانجات قند براى قندگيرى استفاده مىشود.
از برگ تمام انواع چغندرهاى ريشهاى نيز به عنوان علوفه استفاده مىشود.
کتاب معارف گیاهی میر حیدر جلد 1 ص 67-68